Język kaszubski: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Edmund Wittbrodt |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
* Ja mówię dobrze tylko po kaszubsku, to jest moja matryca językowa. |
* Ja mówię dobrze tylko po kaszubsku, to jest moja matryca językowa. |
||
** Autor: [[Gerard Labuda]], ''Zapiski kaszubskie, pomorskie i morskie'', Gdańsk 2000, Oficyna Czec, wyd. I, s. 486. |
** Autor: [[Gerard Labuda]], ''Zapiski kaszubskie, pomorskie i morskie'', Gdańsk 2000, Oficyna Czec, wyd. I, s. 486. |
||
* Mimo niżu demograficznego z roku na rok systematycznie przybywa uczniów uczących się języka kaszubskiego. |
|||
** [[Kazimierz Kleina]] |
|||
** Źródło: K. Kleina, C. Obracht-Prondzyński (red.): Społeczność kaszubska w procesie przemian : kultura, tożsamość, język. Kancelaria Senatu, 2012, str. 159 |
|||
* Niech ci, którzy tak chętnie powołują się na Kaszubów, sprawdzą, jakie frustracje wywołała kodyfikacja kaszubskiego. Dziecko innego języka uczy się w szkole, a inaczej rozmawia w domu ze swoimi rodzicami. Ktoś wie, jakie to czyni spustoszenie w umysłach tych dzieci? Nie politycy powinni decydować o tym, czy będzie język śląski. Od tego są językoznawcy. |
* Niech ci, którzy tak chętnie powołują się na Kaszubów, sprawdzą, jakie frustracje wywołała kodyfikacja kaszubskiego. Dziecko innego języka uczy się w szkole, a inaczej rozmawia w domu ze swoimi rodzicami. Ktoś wie, jakie to czyni spustoszenie w umysłach tych dzieci? Nie politycy powinni decydować o tym, czy będzie język śląski. Od tego są językoznawcy. |
Wersja z 19:55, 5 gru 2012
Język kaszubski (nazwy własne: kaszëbsczi jãzëk, kaszëbskô mòwa, pòmòrsczi jãzëk, kaszëbskò-słowińskô mòwa) – mowa zachodniosłowiańska o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego.
- Dziś nie tylko przybysz z Polski centralnej nie rozumie Kaszuby z północy. Zdarza się, że nie rozumie go również Kaszuba z Kościerzyny.
- Autor: Hanna Popowska-Taborska i Zuzanna Topolińska
- Źródło: Aleksander Labuda, Słownik kaszubski (1960), Przedmowa, s. 9.
- Gdy w szkole mówiłem "kole czegos" zamiast "koło czegoś", to dostawałem linijką po rękach.
- Autor: Jerzy Jeszke To jest cholernie ciężka praca (rozmawia Magdalena Kropidłowska) "Pomerania" wrzesień 2012, s. 22.
- I Gerard Konkel mówi z pamięci strofy kaszubskiego poematu ze schyłku XIX wieku.
- Autor: Helena Kowalik, Jak ręka na wielkiej wodzie, „Suita kaszubska”, Gdańsk 1982, s. 176.
- Jako minister edukacji narodowej wiedziałem, jak ważna jest ścieżka edukacji regionalnej i nauka języka kaszubskiego.
- Autor: Edmund Wittbrodt Zawsze związany z Kaszubami (rozmawiała Katarzyna Główczewska) "Pomerania" listopad 2012, s. 14.
- Ja mówię dobrze tylko po kaszubsku, to jest moja matryca językowa.
- Autor: Gerard Labuda, Zapiski kaszubskie, pomorskie i morskie, Gdańsk 2000, Oficyna Czec, wyd. I, s. 486.
- Mimo niżu demograficznego z roku na rok systematycznie przybywa uczniów uczących się języka kaszubskiego.
- Kazimierz Kleina
- Źródło: K. Kleina, C. Obracht-Prondzyński (red.): Społeczność kaszubska w procesie przemian : kultura, tożsamość, język. Kancelaria Senatu, 2012, str. 159
- Niech ci, którzy tak chętnie powołują się na Kaszubów, sprawdzą, jakie frustracje wywołała kodyfikacja kaszubskiego. Dziecko innego języka uczy się w szkole, a inaczej rozmawia w domu ze swoimi rodzicami. Ktoś wie, jakie to czyni spustoszenie w umysłach tych dzieci? Nie politycy powinni decydować o tym, czy będzie język śląski. Od tego są językoznawcy.
- Pragnę was jeszcze zachęcić, zachęcić abyście nadal strzegli swojej tożsamości, pielęgnując więzi rodzinne, pogłębiając znajomość swojego języka i starając się przekazywać swą bogatą tradycję kaszubską młodemu pokoleniu.
- Autor: bł. Jan Paweł II, VII pielgrzymka Jana Pawła II do ojczyzny, Olsztyn 1999, Wydział Duszpasterski Kurii Metropolitalnej, s. 27.
- Opis: w Sopocie w 1999.
- Za język regionalny uważamy kaszubski, którego związki z polszczyzną są luźniejsze. Ma odmienną od języka polskiego historię. Regionalnym nazywamy go dlatego, że nie ma oparcia w żadnym innym języku państwowym. Procesy historyczne, fakty fleksyjne, fonetyczne, gramatyczne decydują, że jest to język regionalny.