Antoni Lange: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
nowy cytat
Alessia (dyskusja | edycje)
m →‎Inne: kat.
Linia 134: Linia 134:


{{DEFAULTSORT:Lange, Antoni}}
{{DEFAULTSORT:Lange, Antoni}}
[[Kategoria:Poligloci]]
[[Kategoria:Polscy prozaicy]]
[[Kategoria:Polscy prozaicy]]
[[Kategoria:Poeci młodopolscy]]
[[Kategoria:Poeci młodopolscy]]

Wersja z 11:18, 28 cze 2012

Antoni Lange

Antoni Lange (1861 lub 1863–1929) – polski poeta, dramatopisarz i powieściopisarz okresu Młodej Polski.

Cytaty z utworów poetyckich

  • A modlim się do grobu – nicestwa – i dżumy.
  • Ale nasze bluźnierstwo to tylko modlitwa
    Rozpaczliwa i groźna jak ostatnia bitwa.
  • Bo ja byłem chaosem, tak jak jest chaosem ten wiek, co mię zrodził.
  • Bo tak się mrokiem oraz słońca złotem linia żywota wiecznie równoważy.
    • Źródło: Rozmyślania i inne wiersze, Warszawa 1979, PIW.
    • Zobacz też: życie
  • Być – i walczyć – i cierpieć – i kochać swe rany!
    • Źródło: Wacław Borowy, Dziś i wczoraj, wyd. „Rój”, 1934, s. 205.
    • Zobacz też: cierpienie, walka
  • Czyż raz jeden tworzyłem, aby zwalić w złomy?
  • Dusze ludzkie – samotnice wieczne,
    Samotnice – jak planety błędne:
    Każda błąka się przez drogi mleczne,
    Każda toczy koło swe bezwzględne.
  • Ileż myśli, uczuć, zórz
    Zgasił we mnie wicher burz!
  • Ja miałem rozkaz dany mi z wysoka
    Szukać cię w każdej postaci niewieściej.
  • Kiedy mnie znudzą jałowi mieszczanie,
    ducha pogrążam w twej fatamorganie.
    Tyś mi natchnieniem i pieśnią, i sławą,
    W tobie mam cudów i niebios poznanie,
    arabskich pustyń córo, czarna kawo!
    • Źródło: Kawa
    • Zobacz też: kawa
  • Kto nie zbłądził w lesie, ten nie poznał lasu.
  • Kto wie z jakich płomieni i z jakich popiołów powstaje to, co ciżba zowie lodowatem...
  • Lecz, żem życie zbyt kochał, aby pragnąć życia!
    • Źródło: Wacław Borowy, Studia i szkice literackie, Tom 1, Warszawa 1983, PIW, s. 399.
  • Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,
    Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,
    I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –
    Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!
  • Obok naszego życia płynie inne życie, jak gdyby drugie życie, życie mniej codzienne.
    • Źródło: W. Borowy, Studia i szkice literackie, Tom 1, op. cit., s. 405.
    • Zobacz też: codzienność
  • Śmierć jest to podróż nad wszystkie podróże.
    • Źródło: W. Borowy, Studia i szkice literackie, Tom 1, op. cit., s. 393.
    • Zobacz też: śmierć
  • W piersi naszej Chrystusy żyją i Nerony,
    W piersi naszej bogowie żyją i bydlęta:
    I duch nasz przebaczeniem cały przepełniony
    Nieraz się nienawiścią – jak burza – rozpęta.
    • Źródło: K. Wyka, Modernizm polski, op. cit., s. 43.
    • Zobacz też: człowiek
  • Wszystko ci dałem, bogini łaskawa;
    Jak drogi klejnot niech to skroń twą złoci.

Cytaty z utworów prozatorskich

Miranda (powieść)

  • Bo nasze życie to wieczna odpowiedzialność i zatraciliśmy swobodę błądzenia.
  • Jedną z form pamięci jest prawda, złudzenie jedną z form niepamięci.
  • Jestem wrogiem rzeczywistości i cokolwiek w niej widzę, chciałbym w innych, lepszych formach zobaczyć.
  • Mogą na innych gdzieś planetach przebywać istoty tyle od nas doskonalsze, że w stosunku do nas są jak bogowie. Takimi istotami zdali mi się ci ludzie, którzy mnie otaczali.
  • Natura mści się za wydzieranie jej tajemnic. Od gniewu Artemidy giną Akteony.
  • Nauka współczesna dotarła do najdalszego pierwiastka, który nazwała protonem.
  • Nie ma na świecie rzeczy niebezpieczniejszej niż realizacja jakiejś idei.
  • Twórczość to umiejętne połączenie pamięci z niepamięcią.
  • W momencie, gdy nasz duch tego żąda, zapomniane się zjawia i staje się mocą pamiętną. Otóż ten moment naszej woli to moment geniuszu twórczego.
  • W przyrodzie nie ma rzeczy nadprzyrodzonych.
  • Wszelkie cierpienie ukrywa w sobie tajemnicę jakiejś przyszłej nagrody.
  • Żaden Bóg na świecie nie może cofnąć czynów, które się stały i zmienić ich w niebyłe. Jest to granica wszechmocy bożej.
  • Życie ludzkie płynie na dwojgu skrzydłach: jednym z nich jest pamięć, a drugim zapomnienie.

Tom W czwartym wymiarze

  • Ciągle marzyło mi się, aby rozwinąć żywot mój w edycji poprawnej, doskonalszej niż poprzednia.
  • Rousseau wzywał: powróćmy do natury! Nie przeczuwał, jakie huragany zawiera w sobie to wezwanie.
  • Sen – to moje realne życie: śpiąc, mam świadomość snu; żyjąc, nie mam świadomości życia.
  • Śmiało rzec można, że w rewolucji [bożek] Pan się odrodził.
  • To sen – tu ani śmierć, ani życie nie jest rzeczywiście rzeczywistym.

Cytaty z eseistyki

  • Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury.
    • Źródło: K. Wyka, Modernizm polski, op. cit., s. 242.
    • Zobacz też: sztuka
  • Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię.
  • Racja mych dziejów pozostaje przede mną ukryta.
  • Wyobraźnia to (...) siła plastyczna ducha ludzkiego, (...) połączenie rozumu z uczuciem.
    • Źródło: Jan Pacławski, „Prace Komisji Historycznoliterackiej”, Wydania 39–42, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1978, s. 64.
    • Zobacz też: wyobraźnia

Inne

  • Aby już uzupełnić tę reklamę Mirandy zaznaczę z wielką przyjemnością, że co do niektórych pomysłów spotkałem się z fantazjami Wellsa, w jego najnowszym dziele na temat utopii pt. Ludzie jak bogowie.
    • Opis: przedmowa do II wydania książki W czwartym wymiarze z 1925.
Wikisource