William Faulkner

William Faulkner, 1954

William Faulkner (1897–1962) – powieściopisarz, nowelista i poeta amerykański, laureat Nagrody Nobla.

Kiedy umieram

(ang. As I Lay Dying, 1930), tłum. Ewa Życieńska)

• Pamiętam, że w młodości myślałem, że śmierć to zjawisko cielesne. Teraz wiem, że to tylko funkcja umysłu – i to umysłu tego, kto pozostaje po zmarłym przy życiu. Nihiliści mówią, że to jest koniec. Fundamentaliści, że początek, a w rzeczywistości to tylko wyprowadzka lokatora czy całej rodziny z jakiegoś domu albo miasta.
  • Źródło: wyd. Czytelnik, Warszawa 1968, s. 50.

• Trzeba dwojga, żeby zrobić człowieka, starczy jedno, żeby umrzeć. Tak oto świat się skończy.
  • It takes two people to make you, and one people to die. That's how the world is going to end. (ang.)
  • Źródło: wyd. Czytelnik, Warszawa 1968, s. 45.

Inne

• Aby pozyskać ludzi, należy ich uważać za takich, za jakich sami siebie uważają.
  • Zobacz też: człowiek

• Bóg przy następnym potopie posłuży się nie wodą, lecz papierem.
  • Zobacz też: Bóg

• Człowiek jest sumą swoich nieszczęść.
  • A man is the sum of his misfortunes. (ang.)
  • Źródło: Wściekłość i wrzask (ang. The Sound and the Fury, 1929), tłum. Anna Przedpełska-Trzeciakowska
  • Zobacz też: człowiek, nieszczęście

• Daty i zegarki są wynalazkiem ludzi.
  • Zobacz też: data, zegar

• Drapieżność nie zawodzi, ona jest jak oddech.

• Gdy się pomyśli, ile książek jest już na świecie i ile ich codziennie przybywa, to najprawdopodobniej Bóg przy następnym potopie posłuży się nie wodą, lecz papierem.

• Jeszcze nie widziałem, żeby mężczyzna nie poparł drugiego mężczyzny, byleby to, co chcą zrobić, było dosyć idiotyczne.

• Jeśli duch nacjonalizmu przedostaje się do literatury, to przestaje to być literatura.

• Miłość i cierpienie to jedno i to samo: wartość miłości mierzy się sumą, jaką trzeba za nią zapłacić: i zawsze, jeśli to wypada zbyt tanio to znaczy, że człowiek oszukuje sam siebie.

• Mówią, że miłość umiera między dwojgiem ludzi. To nieprawda, nie umiera. Opuszcza tylko człowieka. Odchodzi, gdy na nią nie zasługuje.

• Na złych ludziach można polegać. Ci przynajmniej się nie zmieniają.

• Nie należy przesadzać z demokracją. Nie chciałbym podróżować statkiem, którego kurs byłby określany głosowaniem załogi, przy czym kucharz i chłopiec okrętowy mieliby takie samo prawo głosu jak kapitan i sternik.

• Nadzieje na jutro są atrakcyjne, póki dziś nie stało się wczoraj.

• Niebezpieczeństwo przy szukaniu prawdy leży w tym, że czasami się ją rzeczywiście znajduje.

• Niektórzy są odważni dopiero wtedy, gdy już nie widzą żadnego innego wyjścia.

• Praca pisarza jest dlatego tak ciekawa, że pisarz nigdy nie napisał swojego najlepszego dzieła.

• Samotność, jaką człowiek może znieść i nie umrzeć, ma granice tak samo, jak napięcie elektryczne.

• Smutne w miłości jest to, że nie tylko nie trwa ona wiecznie, ale że rozczarowania, jakie przynosi, też mijają szybko.

• W dniu, kiedy ludzie przestaną się bać, zaczną pisać arcydzieła, to znaczy dzieła trwałe.

• Zabić można tylko ciało człowieka. Nie można zabić jego głosu.

• Zawiść odczuwamy tylko w stosunku do kogoś, kogo uważamy za równego sobie i wywyższonego jedynie przez czysty traf, jaki naszym zdaniem – zakładając, że będziemy mieć więcej szczęścia, niż mieliśmy dotychczas – kiedyś może się przytrafić i nam samym.

• Żeby pisać, trzeba mieć w sobie wielkie elementarne prawdy i kierować swoje dzieło ku jednej z nich albo ku wszystkim naraz.