Samuel Taylor Coleridge: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
kat.
Alessia (dyskusja | edycje)
m +1, formatowanie automatyczne
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Samuel Taylor Coleridge.jpg|thumb|Samuel Taylor Coleridge]]
[[Plik:Samuel Taylor Coleridge.jpg|mały|Samuel Taylor Coleridge]]
'''[[w:Samuel Taylor Coleridge|Samuel Taylor Coleridge]]''' (1772–1834) – angielski poeta.
'''[[w:Samuel Taylor Coleridge|Samuel Taylor Coleridge]]''' (1772–1834) – angielski poeta.
* Bo umiem dziś na Naturę patrzeć nie jak w czasach Młodości, co jest bezmyślną, lecz słysząc spokojną, smutną muzykę ludzkości.
* Bo umiem dziś na Naturę patrzeć nie jak w czasach Młodości, co jest bezmyślną, lecz słysząc spokojną, smutną muzykę ludzkości.
Linia 21: Linia 21:


* Mężczyzna może dotąd kochać dwie kobiety, dokąd jedna z nich się nie zorientuje.
* Mężczyzna może dotąd kochać dwie kobiety, dokąd jedna z nich się nie zorientuje.

* Miłość przekształca duszę na podobieństwo osoby ukochanej.


* Młodość widzi szczęście migocące w przyszłości. Starość spogląda w przeszłość ku szczęściu młodości; zamiast nadziei – ma radość rozpamiętywania nadziei.
* Młodość widzi szczęście migocące w przyszłości. Starość spogląda w przeszłość ku szczęściu młodości; zamiast nadziei – ma radość rozpamiętywania nadziei.

Wersja z 20:08, 4 maj 2010

Samuel Taylor Coleridge

Samuel Taylor Coleridge (1772–1834) – angielski poeta.

  • Bo umiem dziś na Naturę patrzeć nie jak w czasach Młodości, co jest bezmyślną, lecz słysząc spokojną, smutną muzykę ludzkości.
  • Bo radość to słoneczny kolor życia.
  • Człowiek, który się żeni z miłości, jest jak żaba, która wskakuje do studni. Ma obfitość wody, ale nie może się wydostać.
  • Dobrzy ludzie są mniej dobrzy, a źli ludzie są mniej źli, niż to się wydaje.
  • Geniusz może współistnieć z dzikością, lenistwem, szaleństwem nawet ze zbrodnią; ale wierzcie mi, nie może długo współistnieć z sobkostwem i folgowaniem zawiści.
  • Im bardziej wyszukany i delikatny jest kwiat radości, tym czulsza powinna być ręka, która go zrywa.
  • Jeśli miłość jest ożywczym słońcem ludzkiej natury, jakże niełaskawie rozdzieliła ona swe promienie między mnie i tę, którą kocham! Ją ozłociła całym światłem swoim i blaskiem, a moją istotę przenika tylko niewidzialnymi promieniami żaru. Ona jaśnieje, jest chłodna jak tropikalny świetlik. Ja, ciemny, nieurodziwy, podobny jestem świerszczowi w gorącym popiele.
  • Każdy, kto był zakochany, wie, że namiętność jest najsilniejsza, a pożądanie najsłabsze, gdy przedmiot miłości jest nieobecny; i odwrotnie – gdy osoba ukochana jest przy nas.
  • Malarstwo – coś pośredniego między myślą a rzeczą.
  • Mężczyzna może dotąd kochać dwie kobiety, dokąd jedna z nich się nie zorientuje.
  • Miłość przekształca duszę na podobieństwo osoby ukochanej.
  • Młodość widzi szczęście migocące w przyszłości. Starość spogląda w przeszłość ku szczęściu młodości; zamiast nadziei – ma radość rozpamiętywania nadziei.
  • Najszczęśliwszy związek, jaki można sobie wyobrazić, jest pomiędzy głuchą żoną, a ślepym mężem.
  • Nie oko i ręka zawierają małżeństwo, lecz rozum i serce. Choć ważną jest rzeczą żenić się z miłości, ważniejszą jeszcze w małżeństwie miłość utrzymać.
  • Niezrównany jest wdzięk dzieci, dopóki nie nauczą się tańczyć!
  • Nikt nie może przeskoczyć swego cienia.
  • O, sen! kochają miękki sen
    Na całej ziemskiej kuli!
  • Pragnienie mężczyzny zwraca się ku kobiecie. Pragnienie zaś kobiety rzadko zwraca się ku czemuś innemu niż ku pragnieniu żywionemu przez mężczyznę.
  • Przyjaźń jest jak dające cień drzewo, pod którym szukam wytchnienia.
  • Rośliny istnieją w sobie; owady dzięki sobie; ludzie – dla siebie.
  • Sumienie jest pulsem rozsądku.
  • Szczęście ludzkie, jak aloes, jest kwiatem powoli rosnącym.
  • Ślimaki intelektu – widzą tylko za pomocą czułek.
  • W młodości nasze szczęście jest nadzieją; w starości – rozpamiętywaniem nadziei młodości.
  • Ze wszystkich doznań wzroku, widok nocnego nieba najgłębiej nas porusza.
    • Źródło: Zapiski
  • Życie nasze byłoby piękne, gdybyśmy dostrzegali to, co niweczy nasze dobro. Najbardziej zaś dobro niweczy przesąd, że może nam je dać przemoc.