François Rabelais

François Rabelais

François Rabelais (1493/1494–1553) – francuski pisarz, humanista i lekarz.

• Apetyt przychodzi w miarę jedzenia.

• Czas jest ojcem prawdy.

• Lepiej śmiechem jest pisać niż łzami, śmiech to szczere królestwo człowieka.

• Kiedy piję – myślę. Kiedy myślę – piję.

• Ludek buntowniczego Paryża jest głupawy z przyrodzenia.
  • Źródło: S. Grzybowski, Henryk Walezy, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź 1985, s. 11.

• Natura nie znosi próżni.

• Nie posiadam nic cennego. Zostawiam wiele długów. Resztę zapisuję biednym.
  • Opis: słowa przypisywane Rabelaisowi na łożu śmierci

• Nigdy nie stosuję się do godzin; godziny są zrobione dla człowieka, a nie człowiek dla godzin.

• Obecnie wszystkie nauki ożyły i wróciły do czci, języki zmartwychwstały: grecki, bez którego wstydem jest, aby ktoś mógł się mienić uczonym, hebrajski, chaldejski, łaciński. Kwitnie sztuka drukarska, tak wyborna, tak udoskonalona, którą wynaleziono swego czasu z natchnienia bożego, tak jak broń palną z podszeptu szatana. Świat jest pełen ludzi uczonych, najwspanialszych księgarni, najświatlejszych nauczycieli i sądzę, że ani za czasów Platona, ani Cycerona nie było takich ułatwień w nauce jak obecnie.
  • Źródło: O nauce i uczonych

• Udaję się w poszukiwaniu wielkiego być może. Spuście kurtynę, farsa skończona.
  • Je m'en vais chercher un grand peut-être; tirez le rideau, la farce est jouée. (fr.)
  • Opis: ostatnie słowa pisarza na łożu śmierci

• Wszystko przychodzi na czas temu, który potrafi czekać.

O François Rabelais

• Rabelais nie miał pojęcia o tym, czy jest „historyczny” czy „ponad-historyczny”. Nie zamierzał uprawiać „pisarstwa absolutnego” ani hołdować „czystej sztuce”, ani też – na odwrót – wypowiadać swojej epoki, w ogóle nic nie zamierzał ponieważ pisał, jak dziecko załatwia się pod krzakiem, aby sobie ulżyć.
  • Autor: Witold Gombrowicz, Dzienniki

Zobacz też:

• Gargantua i Pantagruel