Safona

Safona

Safona (VII w. p.n.e.–VI w. p.n.e.) – poetka starożytnej Grecji.

• Bogowie wiedzą, że śmierć jest nieszczęściem. Inaczej chętnie umieraliby sami.
  • Zobacz też: nieszczęście, śmierć

• Dla krótkowidza i strach bywa drogowskazem.
  • Zobacz też: drogowskaz, strach

• Dobrych ludzi nikt nie zapomina.
  • Zobacz też: dobro

• I czarne włosy posiwieją.
  • Zobacz też: włosy

• Ironia jest potwierdzeniem pustki.
  • Zobacz też: ironia, pustka

• Jaka wina, taka kara.
  • Zobacz też: kara, wina

• Kiedy gniew zawładnie tobą, trzymaj język za zębami.
  • Zobacz też: gniew, język, zęby

• Miłość to blask słońca, dar losu i piękno chwili.
  • Zobacz też: chwila, los, miłość, piękno, słońce

• Nawet delikatna dziewczyna kwiaty ścina.
  • Zobacz też: dziewczyna, kwiat

• Nawet groźnym bogom nieraz łzawią oczy.
  • Zobacz też: łza

• Nie czas modlitwie po przegranej bitwie.
  • Zobacz też: bitwa, modlitwa

• Nie wszystko można w życiu zdobyć. Trzeba raczej wybierać.
  • Zobacz też: wybór, życie

• Niedola ludzi jednoczy.
  • Zobacz też: niedola

• Przyjaźń jest subtelną rozkoszą szlachetnych dusz.
  • Zobacz też: przyjaźń, rozkosz

• Uroda cieszy tylko oczy, dobroć jest wartością trwałą.
  • Zobacz też: uroda, oczy

• Wiem, że moje ręce nie dotkną nieba.
  • Zobacz też: niebo

• Złoto nie śniedzieje.
  • Zobacz też: złoto

• Złoto potrafi zabałamucić nawet uczciwego człowieka.

O Safonie

• Po Safonie, jak po porządnej burzy, zaległa cisza. Tyle że burza wypełniła na chwilę całe miasto swym dosadnie i niewątpliwie brzmiącym grzmotem, a Safona dotknęła tylko kilku lat w dziejach świata, uratowała tylko kilka wersów w gazecianej powodzi, dopisała tylko kilka milczeń do ogólnoludzkiego hałasu.
  • Autor: Olga Masiuk, Brakująca część Safony, „Akcent” nr 3, 2001

• Safona chyba nie była piękną kobietą, nie uznawała jej za taką starożytność, zapewne nie przedstawiałaby się w ten sposób mieszkańcom XX-wiecznego świata. Niska brunetka, być może o małych ustach, dość pospolitym, choć pokrytym przecież arystokratyczną skórą, nosie, możliwe, że bez tego ujmującego wcięcia w talii, które prowadzi do górzystości bioder. Ale, jak mawiali starożytni, pełna wdzięku, jakby spadła z nieba z Charytami, w jej głowie szumiała woda z leśnych źródeł, jej oczy przypominały kwiaty.
  To, co stanowiło urok Safony, leżało poza zasięgiem ludzkiego wzroku. Należało raczej zamknąć oczy, aby poczuć zapach jej ciała, oddychać przesyconym jej słowami powietrzem. To, co najważniejsze nie przyjmowało żadnych kształtów, było ulotne, wręcz nieistniejące, a jednak zostawiało ślad wspomnień.
  • Autor: Olga Masiuk, Brakująca część Safony, „Akcent” nr 3, 2001

• Trudno jednak określić rolę, jaką w świecie poetyckim odegrała Safona. Jest matką poezji czy jej kochanką? Pierwsza kobieta zajmująca się lirycznym rzemiosłem, pełna macierzyńskich uczuć (…), a jednak kobieta, pociągająca i pożądająca, pociągająca i pożądająca poezja, kobieta – poezja.
  • Autor: Olga Masiuk, Brakująca część Safony, „Akcent” nr 3, 2001

• W utworach Safony wszystko jest tak rytmicznie i wzniośle uporządkowane, że sztuka najwyższej próby nadaje tu wielkość i powagę wyrazowi prawdziwej namiętności.
  • Autor: David M. Robinson, Sappho and Her Influence
  • Źródło: Deborah G. Felder, 100 kobiet, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości, tłum. Maciej Świerkocki, wyd. Świat Książki, Warszawa 1998, ISBN 8371296665, s. 194.