Przeprowadzka do siódmego nieba

Przeprowadzka do siódmego nieba – powieść obyczajowa dla młodzieży z 2006 roku. Autorką jest Sabine Both, tłumaczenie – Anna Wziątek.

Cora[edytuj]

A co mam robić z tymi typkami z mojej klasy? Zmieniać im pieluchy, wyciskać pryszcze i bawić się samochodzikami?

Chłopakom podobają się duże biusty. Czytałam w „Bravo”, że oni najpierw patrzą na biust, a dopiero później w oczy.

Faceci robią najbardziej szalone rzeczy, kiedy buzują im hormony.

Lekcja numer jeden: zawsze sprawiaj wrażenie, jakby nic, a przede wszystkim nikt nie był w stanie wytrącić cię z równowagi, zrozumiałaś? (...) Lekcja numer dwa: zachowuj się zawsze tak, jakbyś się świetnie bawiła.
- Zobacz też: zabawa

Julia[edytuj]

Byłam samotna. Być może byłam nawet najbardziej osamotnioną osobą na świecie. Ale bolałoby mnie to jeszcze bardziej, gdyby dowiedzieli się o tym mama, tato, Cora i cała ludzkość. A najbardziej chciałam uniknąć sytuacji, w której mama w dobrej wierze, ale z katastrofalnym skutkiem, zaczęłaby wtrącać się w moje sprawy. Spodziewałam się, że poszłaby do szkoły, stanęła przed klasą i powiedziała: „Bądźcie trochę milsi dla mojej małej Julii!”. Jeszcze tego by mi brakowało.

Byłam za bardzo zmęczona, aby zauważyć, że obietnice z gatunku „za rok” nigdy nie są dotrzymywane. „Za rok będziesz mogła siedzieć w samochodzie zawsze na przednim siedzeniu” też się nigdy nie sprawdziła.

Cora przygotowała się starannie: lakierem koloryzującym zrobiła sobie rude pasemka, jej koszulka kończyła się wysoko nad pępkiem, a spódniczkę miała tak krótką, że właściwie mogła jej nie wkładać.

Dlaczego musiałam mieć takich nowoczesnych, nieodpowiedzialnych rodziców, bez choćby odrobiny autorytetu?!

I tak szybko, jak się pojawił, głos zniknął wraz z należącym do niego ciałem. A ciało to należało do chłopaka, którego – mogłabym przysiąc – jeszcze nigdy nie widziałam i który – też mogłabym przysiąc – wyglądał lepiej niż faceci z Backstreet Boys razem wzięci. Wyglądał nawet lepiej niż wszyscy chłopcy z wszystkich boysbandów świata.

Jestem twoją przyjaciółką i powinno być mi totalnie obojętne, czy masz na sobie kostium od projektanta mody, worek na śmieci, czy paradujesz goła.

Kochana Matylda, nie chciała usnąć, zanim nie odesłała mnie głaskaniem w krainę snów.

Lepiej czasami się zranić, niż mieć od rana do wieczora zakwasy z powodu ściśniętej pupy!

Mama jest niepoczytalna pod wpływem stresu związanego z przeprowadzką (...).

Marco sięgnął do kieszeni i wyjął obowiązkową torebkę żelowych żabek. Cora poczęstowała się i żując żabkę, patrzyła na Marca w zupełnie nowy sposób. Marco chyba to zauważył, bo urósł co najmniej o trzy centymetry.

Matylda wymieniła dwanaście miast. Byłam pod wrażeniem. Ze swoją jedną przeprowadzką poczułam się jak najżałośniejsze stworzenie na świecie. Jak musiała się czuć po dwunastym wykorzenieniu?

Matylda zdejmowała właśnie spodnie i koszulkę. Spod nich wyłonił się strój kąpielowy, jaki widziałam ostatni raz, kiedy byłam z babcią w uzdrowisku Baden-Baden na zawodach pływackich emerytów. Ogromne, jaskrawe kwiaty na kostiumie przypominającym ponton.

Miłości nie można wytłumaczyć!

Moja Anna. Zawsze była dobra w rozwiązywaniu skomplikowanych problemów, wszystko jedno, czy chodziło o zadania z matmy, czy – jak się teraz okazało – o komplikacje miłosno-techniczne.

Moja wielka miłość kocha się w najgłupszej krowie świata.

Moje gruczoły łzowe były posłuszne. Nie rozpłakałam się.

Nie mam apetytu, czuję w brzuchu coś jak przed klasówką z matmy, ledwie mogę oddychać, nogi mi drżą, a w głowie mam chaos (...).
- Opis: objawy pierwszej miłości.

Nienawidziłam naszego biologa. Jak mógł mnie połączyć z Alexandrem? Czy nie widział, że pasowaliśmy do siebie jak książę Karol i lady Di? Czy chciał, żebym przedwcześnie umarła?

Odkąd byłam zakochana, rozumiałyśmy się z Corą wyjątkowo dobrze. Wcześniej nigdy w życiu nie wpadłaby na pomysł spędzenia ze mną popołudnia.

Najwyraźniej Amnesty International uważała za całkiem normalny fakt, że rodzice wyrywają dzieci ze środowiska, w którym wyrastały, naruszając przy tym w niewybaczalny sposób ich ludzką godność.

Odkąd byłam zakochana w Carlu, ćwiczyłam często przed zaśnięciem całowanie przedramienia. Nie oddawało wprawdzie pocałunków, ale przynajmniej było miękkie, ciepłe i pokryte miękkim puszkiem. Na pewno taki był też puszek na górnej wardze Carla.

Po prostu odwrócił wzrok i zagłębił się w książce do matmy. Tyle, że trzymał ją do góry nogami.

Pokazałam mu środkowy palec i wydałam z siebie odgłos, jakiego nie powstydziłby się żaden dzik.

Przyjaciółka mojej babci nazywała się Matylda. Nigdy bym nie pomyślała, że dziewczyny w moim wieku mogą nosić takie imię. Z drugiej strony jakoś do niej pasowało. Miała na sobie kostium, który był niemodny prawdopodobnie już w czasach młodości mojej babci. Żakiet i spodnie, wściekle zielone, z grubej wełny.

Przyznaję, nie miałam jeszcze szczególnie wyrazistego biustu. Przypominał raczej dwie kauczukowe piłeczki. Ale byłam z tego właściwie zadowolona. Wyobrażałam sobie, że z dużymi piersiami żyło się dość uciążliwie. Jak tu spać na brzuchu, mając duże piersi? Co z nimi robić, kiedy się skacze z trampoliny?

Serce podskoczyło mi aż pod końce włosów.

Słyszałaś, kochana, że Leonardo DiCaprio podczas urlopu kąpał się w Atlantyku i że później przez długie tygodnie turyści skarżyli się na oka tłuszczu pływające w wodzie?

Szybko przypomniałam sobie wszystko, co zanotowałam z lekcji Cory na niewidzialnej kartce, zrobiłam minę pt. „Świetnie się bawię i niczego ani nikogo nie potrzebuję” i spróbowałam nakłonić serce do regularnego bicia.

Ukarałam rodziców absolutnym milczeniem. Nie powinni się łudzić, że kiedykolwiek wybaczę im ten cios. Zdecydowali: przeprowadzka w zamian za miłość ich córki. Musiałam podporządkować się ich decyzji, ale nikt nie mógł mnie zmusić, żebym kiedykolwiek odezwała się do nich choćby słowem.

Usłyszałam to. Zrozumiałam nawet słowa. Akustycznie. Ale ich treść nie chciała dotrzeć do mojego mózgu. „Przeprowadzamy się? Przeprowadzamy się?”, tłukło mi się po głowie.

W czasie pierwszych dwóch lekcji Matylda wciąż się do mnie uśmiechała. Na trzeciej ja też zaczęłam się uśmiechać, a zanim rozległ się dzwonek na pierwszą długą przerwę, Matylda zdążyła się do mnie uśmiechnąć szesnaście razy. Stwierdziłam, że to pewny znak: ona też uznała mnie za sympatyczną.

Wydawało mi się, że wyglądam trochę śmiesznie w obcisłej bluzeczce, która sięgała mi ledwie do pępka, i w krótkiej spódniczce, o której wiedziałam: nie powinno się w niej siadać, jeśli nie chciało się zaprezentować całemu światu swoich majtek. Ale te rzeczy leżały na mnie jak ulał.

Wyglądałam, jakbym natknęła się na samą kostuchę.

Wytrzymałam. Ale kiedy po tym strasznym pierwszym dniu w szkole klapnęłam na krzesło jak mokry worek, zdawało mi się, że nie przeprowadziłam się po prostu do innego miasta, tylko zostałam przemocą wyrwana ze swojej galaktyki i przeniesiona w inny układ planetarny. Byłam kosmitką. Mówiłam innym językiem, miałam inne uczucia i inaczej wyglądałam. Zielona i oślizgła.

Zaciągnęłam się jeszcze raz, próbując rozpaczliwie zatrzymać cały dym w ustach. „Do widzenia, zdrowa śluzówko”, pomyślałam.

Mama Cory i Julii[edytuj]

Ledwie dziobiesz jedzenie. Prawie nic nie mówisz. Chowasz się w swoim pokoju. Wciąż coś omawiasz z Corą. Masz przede mną tajemnice. Jesteś zakochana.

(...) te nasze zajączki są teraz buzującymi wulkanami hormonów...
- Opis: o dojrzewaniu córek.

To po prostu dojrzewanie, każdego wtedy ponoszą nerwy (...).

Matylda[edytuj]

Faceci sprawiają tylko kłopoty!

Im wcześniej zobaczysz, jacy naprawdę są faceci, tym lepiej (...).

Jeśli ktoś mnie rzeczywiście lubi, to jest mu obojętne, jak wyglądam.

Naprawdę, to gigantyczne zbiorowisko skwaszonych kóz!
- Opis: o szkole.

Sama musisz się przekonać, że wszyscy faceci to świnie (...).

Takie kozy jak Helen dodają przecież smaku, Julio. Bez nich byłoby śmiertelnie nudno.

Uważam, że zakochanie jest głupie. Jest to jedna z tych rzeczy, których nigdy nie zrobię. Tak samo jak nigdy nie zjem ostryg, nie założę spódnicy i nie będę się uczyła chińskiego.

(...) większość nie zwraca uwagi na to, kim się jest, tylko na to, co reprezentuje się sobą na zewnątrz.

Inne postacie[edytuj]

Dojrzewające dziewczynki są niezgłębione niczym górskie jeziora (...).
- Postać: ojciec Cory i Julii

Zawsze dobrze jest wiedzieć o rzeczach, które ktoś chciałby ukryć, no nie?
- Postać: Alexander