Jan Poźniak

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Jan Poźniak

Jan Poźniak (biał. Ян Аляксандравіч Пазняк, Jan Alaksandrawicz Pazniak; ur. 1887, 1895 lub 1897, zm. 1940) – publicysta, działacz społeczny, polityczny i kulturalny białoruskiej mniejszości narodowej w II Rzeczypospolitej; dziadek Zianona Pazniaka.

O Janie Poźniaku[edytuj]

  • Jan Poźniak był człowiekiem niegadatliwym, życzliwym, pozbawionym żądzy sławy. „Biełaruską Krynicę” i całą pracę w BChD-BZL ciągnął jak wół, był dobrym organizatorem, taktykiem i przewidującym politykiem. Organizując pracę niby pozostawał z boku, nie „kipiał” i nie „szumiał”, a sprawa szła. Był głęboko wierzącym katolikiem. Miał wytrzymałość i cierpliwość, bo ofiarnie kochał swoją Ojczyznę i znieważany, zniewolony białoruski lud.
    • Ян Пазьняк быў чалавек нешматслоўны, добразычлівы і пазбаўлены славалюбства. „ Беларускую крыніцу” і ўсю працу ў БХД-БНА ён цягнуў, як вол, быў добрым арганізатарам, тактыкам і прадбачлівым палітыкам. Арганізуючы працу, сам ён нібы заставаўся збоку, у цяні, не „ кіпеў” і не „ шумеў”, а справа ішла. Быў глыбока веруючым каталіком. Меў вытрымку і цярпеньне, бо ахвярна любіў сваю Бацькаўшчыну і зьняважаны, паняволены беларускі народ. (biał.)
    • Autor: Zianon Pazniak, 30 grudnia 1989 roku, Mińsk
    • Źródło: „Nawiny BNF”, 20 stycznia 1990; za: Zianon Pazniak: Razwahi. Kancepcyja nowaha Biełaruskaha Adradżeńnia, kn.1, artykuły i materjały (1990 – III.1996). Warszawa – Nowy Jork – Wilno: „Biełaruskija Wiedamaści”, Towarzystwo Kultury Białoruskiej na Litwie, 2007, s. 14. ISBN 9955-9337-6-3.
  • Jan Poźniak to jeden z najbardziej głębokich, skutecznych liderów i organizatorów białoruskiej działalności narodowo-wyzwoleńczej, społecznej i oświatowej na Zachodniej Białorusi. Stał na czele nie tylko kierunku, nie tylko organizacji, ale całego nurtu w białoruskim ruchu, który okazał się najbardziej odporny życiowo i nie patrząc na nieustające represje polskich władz, przetrwał do końca panowania Polski na zachodniobiałoruskich ziemiach.
    • Ян Пазьняк – адзін з найбольш глыбокіх, выніковых лідэраў і арганізатараў беларускай нацыянальна-вызваленчай, грамадзкай і асьветніцкай дзейнасьці ў Заходняй Беларусі. Ён узначальваў ня толькі накірунак, ня толькі арганізацыю, але і цэлую плынь у беларускім руху, якая аказалася найбольш жыцьцястойкай, і, ня гледзячы на няспынныя рэпрэсіі польскіх уладаў, пратрывала да канца панаваньня Польшчы на заходнебеларускіх землях. (biał.)
    • Autor: Zianon Pazniak, 30 grudnia 1989 roku, Mińsk
    • Źródło: „Nawiny BNF”, 20 stycznia 1990; za: Zianon Pazniak: Razwahi. Kancepcyja nowaha Biełaruskaha Adradżeńnia, kn.1, artykuły i materjały (1990 – III.1996). Warszawa – Nowy Jork – Wilno: „Biełaruskija Wiedamaści”, Towarzystwo Kultury Białoruskiej na Litwie, 2007, s. 12. ISBN 9955-9337-6-3.
  • Obraz dziadka Jana (Jasia, jak nazywała go babcia) wyobrażałem sobie od dzieciństwa. Wydawał mi się świętym. Przez całe życie nie słyszałem, by ktoś rzucił kamieniem w ten obraz. Zabójcy milczeli, żeby nie wyjawić swojej zbrodni. I oto przyszedł czas, i zapienili się następcy zabójców. Myślą, że nie odpowiedzą za twoją śmierć, dziadku Jasiu. No i pienią się przecież na mnie, choć i wspominają twoje imię. Jacy oni podobni do tamtych, jak podobni… Podobni do szczegółów.
    • Вобраз дзеда Яна (Яся, як называла яго бабуля) я ўяўляў з дзяцінства. Ён мне здаваўся сьвятым. За ўсё жыцьцё я ня чуў, каб хто кінуў камень у гэты вобраз. Забойцы маўчалі, каб ня выявіць сваё злачынства. І вось жа прыйшоў час, і запеніліся наступнікі забойцаў. Яны думаюць, што не адказныя за тваю сьмерць, дзед Ясь. Ды й пеняцца ж на мяне, хоць і ўспамінаюць тваё імя. Як яны падобныя на тых, як падобныя… Да дробязяў падобныя. (biał.)
    • Autor: Zianon Pazniak, 30 grudnia 1989 roku, Mińsk
    • Opis: o próbach fałszowania biografii dziadka.
    • Źródło: „Nawiny BNF”, 20 stycznia 1990; za: Zianon Pazniak: Razwahi. Kancepcyja nowaha Biełaruskaha Adradżeńnia, kn.1, artykuły i materjały (1990 – III.1996). Warszawa – Nowy Jork – Wilno: „Biełaruskija Wiedamaści”, Towarzystwo Kultury Białoruskiej na Litwie, 2007, s. 14. ISBN 9955-9337-6-3.

Paszkwile[edytuj]

  • Co się stało z nim potem, dokładnie nie wiadomo. Według jednych danych, zastrzelili go sami Niemcy, według innych – Jana Poźniaka już po wojnie złowili pracownicy NKWD i bez zbędnych rozmów za wieloletnią działalność antyradziecką postawili pod ścianą.
    • Что потом случилось с ним дальше, доподлинно неизвестно. По одним данным, его застрелили сами немцы, а по другим – Яна Позняка уже после войны изловили сотрудники НКВД и без лишних разговоров за многолетнюю антисоветскую деятельность поставили к стенке.
    • Autor: Wadim Andriuchin
    • Źródło: „Nowoje Dieło”. 18, 30 kwietnia 2008
  • No więc raz białoruscy dziennikarze zainteresowali się przyczynami takiej wściekłej rusofobii Pazniaka. Rezultaty ich dochodzenia okazały się szokujące! Okazuje się, że jego dziadziuś, Jan Poźniak, jeszcze przed wojną był członkiem narodowo-socjalistycznej partii Białorusi. Była taka profaszystowska grupka emigrantów-nacjonalistów, która się okopała w latach 30. w hitlerowskim Berlinie. Jan Poźniak liczył się tam redaktorem naczelnym partyjnej gazety „Białoruski Świt”, gdzie publikowane były artykuliki o niepełnowartościowości Rosjan, którzy barbarzyńsko poniżyli „Białorusinów-Aryjczyków”, o konieczności zniszczenia „Żydów-komunistów” (…) Ciekawe, że potem te myśli, po prawie 50 latach, prawie słowo w słowo powtórzył wnuk Jana Poźniaka.
    • Но вот однажды белорусские журналисты заинтересовались истоками такой оголтелой русофобии Позняка. Результаты их расследования оказались потрясающими! Оказывается, его дедушка, Ян Позняк, ещё до войны являлся членом национал-социалистической партии Белоруссии. Была такая профашистская группировка эмигрантов-националистов, окопавшихся в 30-е годы в гитлеровском Берлине. Ян Позняк числился там главным редактором партийной газеты „Белорусское утро”, где печатались статейки о расовой неполноценности русских, которые-де варварски покорили „белорусов-арийцев”, о необходимости уничтожать „жидов-коммунистов” (…) Любопытно, что эти мысли затем, спустя почти 50 лет, почти слово в слово повторил внук Яна Позняка.
    • Autor: Wadim Andriuchin
    • Źródło: „Nowoje Dieło”. 18, 30 kwietnia 2008