Wacław Berent

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Wacław Berent

Wacław Berent (1873–1940) – polski powieściopisarz i tłumacz okresu modernizmu.

Ozimina[edytuj]

(wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974)

  • (...) gdy serce kobiety zastygło, cały świat zamarł w bezruchu...
    • Źródło: s. 227
    • Zobacz też: serce
  • Kobieta ma wprawdzie duszę, jak nam kościół wierzyć każe, lecz duszę swego stada, moralność atmosfery, jaka ją otacza, a zmysły swych wielbicieli.

Próchno (1903)[edytuj]

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Próchno.
  • Czyś ty nigdy nie czuł, że sztuka to nie jest rzecz dostojna?
    • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 329.
    • Zobacz też: sztuka
  • Są myśli, słowa nawet, które trzeba koniecznie głośno wypowiedzieć, aby nas straszyć przestały.
  • Z kłamstwem w sercu nie tylko żyć, ale i umrzeć nie można.
    • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 318.
    • Zobacz też: kłamstwo
  • Zmysły są zawsze pierwszą instancją sztuki.
    • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 325.
    • Zobacz też: zmysł

Żywe kamienie[edytuj]

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Żywe kamienie.

(Wyd. Ossolińskich, 1992)

  • Gdzie ducha skąpo, tam dufności wiele (...).
    • Źródło: s. 58
    • Zobacz też: duch
  • (...) jadu pełne są te stare skorupy cnoty.
    • Źródło: s. 103
    • Zobacz też: cnota, jad
  • Tyle tylko wart przyjaciel w życiu, że się człowiek czasem z sumieniem własnym głośno i jawnie rozmówi.