Thomas Sankara

Thomas Isidore Noël Sankara (1949–1987) – wojskowy i polityk Górnej Wolty, prezydent Burkina Faso, teoretyk marksizmu i panafrykanizmu.

Rewolucjonistów zawsze można zamordować, nie można jednak zabić ich idei.
- While revolutionaries as individuals can be murdered, you cannot kill ideas. (ang.)
- Opis: na tydzień przed śmiercią.
- Źródło: Mathieu Bonkoungou, Burkina Faso salutes „Africa's Che” Thomas Sankara, dostęp 17 października 2007

O Thomasie Sankarze[edytuj]

Afrykański Che Guevara.
- Opis: przydomek Sankary, który zyskał dzięki podobieństwu w wyglądzie, sposobie zachowania i wyznawanych idei.
- Źródło: Mathieu Bonkoungou, Burkina Faso salutes „Africa's Che” Thomas Sankara, dostęp 17 października 2007
- Zobacz też: Che Guevara

Zamordowano wtedy [w 1987 roku] jednego z najbardziej światłych Burkińczyków tamtych lat – prezydenta Thomasa Sankarę. Choć to komunista (nazywano go nawet Che Guevarą Afryki, choć nie mordował przeciwników politycznych jak tamten) w kilka lat (...) uczynił więcej dla Burkiny Faso niż wszyscy inni przywódcy kraju razem wzięci. Za jego kadencji powstały setki szkół i placówek medycznych, zaczęto szczepić dzieci (m.in. w ciągu jednego tygodnia zaszczepiono ich 2 mln, co stanowi do dziś rekord). Reforma rolna uczyniła półpustynne Burkina Faso samowystarczalne żywnościowo. Wspierał kobiety – jego rząd jako pierwszy w Afryce zakazał obrzezania, fundowane przez niego programy wspierały aktywność zawodową kobiet, powoływał je na wysokie stanowiska państwowe. To Sankara otworzył pierwszy w kraju supermarket, a także jako zdolny gitarzysta skomponował hymn państwa. (...) Wprowadzając marksistowskie prawa, nacjonalizując ziemie i surowce mineralne, głosząc antykolonialne hasła, Sankara naraził się zachodnim koncernom. (...) W 1983 (...) Francja zorganizowała zamach, który odsunął go od władzy. Wtedy na krótko.(...) Ta lekcja niczego go nie nauczyła. Wierny socjalistycznym hasłom wciąż reformował kraj, wyrzucał francuskich doradców i instruktorów.
- Autor: Marek Berowski, Biedni i prawi, „Angora”, nr 45 (1221), 10 listopada 2013, s. 79.