Sztuka kochania (film)

Sztuka kochania – polska komedia z 1989 r. w reżyserii Jacka Bromskiego i z jego scenariuszem.

Uwaga: W dalszej części znajdują się cytaty ze szczegółami fabuły lub z zakończenia utworu.

Wypowiedzi postaci[edytuj]

Olgierd Pasikonik[edytuj]

Ja mam oczywiście słabą silną wolę...

Jedynym niezawodnym lekarstwem wszelkich zaburzeń jest miłość.

Kochajcie się, a dopiero potem zacznijcie się kochać.

Miłość jeżeli jest prawdziwa, wytrzyma każdą próbę.

Nie będę gnił w łóżku, kiedy inni są szczęśliwi i się kochają.

On przestał tańczyć, kiedy twist wyszedł z mody.

Pewien mądry człowiek powiedział: „Nie ma nic bardziej podobnego do pudla niż drugi pudel”. To samo tyczy się kobiet.

Proszę sobie wyobrazić taką sytuację, że jesteśmy młodym małżeństwem i żyjemy w małym miasteczku. Jeżeli będę wychodził na spacer z panią, sąsiedzi powiedzą, że jestem pantoflarzem. Jeśli wyjdę z koleżanką, powiedzą – „dziwkarz”. Wyjdę z kolegą – powiedzą: „pederasta”. Wyjdę sam, powiedzą „onanista albo impotent”. Jeśli nie będę wychodził w ogóle, powiedzą: „siedzi w więzieniu za gwałt”.
- Opis: w rozmowie z dziennikarką w programie telewizyjnym.

Sam fakt, że mieszkam pod jednym dachem z kobietą, wyzwala we mnie pantoflarza.

Słuchaj, jesteś kobietą, więc nie wymagam od ciebie logiki.
- Opis: do Anny.

Anna[edytuj]

A co, może miałam wyjść za mąż tak jak ty, zrobić sobie dziecko i się rozwieść?!

(...) świat jest pełen samotnych 40-letnich kobiet.

Teresa[edytuj]

Ach, romantyzm to jest jakaś emocja... nie wiem... zupełnie infantylna! A neoromantyzm pachniał mi zawsze kalekim erotyzmem.

Ja rzadko chodzę do łóżka dwa razy z tym samym mężczyzną. Nawet jak jest mężczyzną.

Kawa to jedyna rzecz, która wprawia moje serce w niepokój.

(...) kobieta jest naprawdę wolna dopiero wtedy, kiedy dokładnie wie, czego chce.

Kobieta ma takie samo prawo wyszumieć się przed ślubem jak mężczyzna. Natura często obdarza kobietę większym temperamentem, a możliwości ma praktycznie nieograniczone.

Przyjemności też trzeba dozować.

Inne postacie[edytuj]

Ekshibicjonista grosza nie zapłacił! Przyszedł, pokazał i wyszedł.
- Postać: doktor Saperstein, psychoanalityk

Fałszywy wstyd jest powodem zahamowań.
- Postać: pacjent Pasikonika

Jak będziesz się zastanawiał nad każdą piłką, to do żadnej nie zdążysz.
- Postać: Roman Zabiełło, przyjaciel Pasikonika
- Opis: o tenisie.

Mężczyźni to dranie.
- Postać: taksówkarz

(...) nie można żyć bez sfery erotycznej.
- Postać: doktor Saperstein, psychoanalityk

Wpuściłem do środka, bo mi ryczała na podwórku jak wół do karety.
- Postać: dozorca

Zresztą gdybym została z twoim ojcem, od dziesięciu lat byłabym wdową! Chyba nie chciałabyś, żeby twoja matka była wdową! W tym wieku!
- Postać: matka Anny

Dialogi[edytuj]

Olgierd: Jesteś aniołem, chyba podwyższę ci pensję.

Anna: Przecież nie płaci mi pan pensji.

Olgierd: Tak? To tym bardziej ci podwyższę.

Matka Anny: Mówiłam ci, że nocy poślubnej nie spędza się przed ślubem!

Anna: I co? Kupuje się kota w worku?

Pacjent: Panie doktorze, bo my jesteśmy bliźniaki dwujajowe.

Olgierd: Aha.

Pacjent: I ja mam oba.

Żebro: Wie pan, chciałbym na ginekologię, ale... jakoś nie mam śmiałości do kobiet.

Olgierd: Nie ma pan śmiałości do kobiet? To trzeba było iść na pediatrię.

Olgierd dowiedział się o ślubie Anny.

Olgierd: Zosiu, zamów w kwiaciarni duży kosz róż... Pięćset...?

Zosia, sekretarka Pasikonika: Pięćset? Pan wie, po ile są róże?

Olgierd: Nie wiem. I nie chcę wiedzieć! I niech cię ręka Boska broni, żebyś mi pokazała rachunek. Zamartwiłbym się podwójnie.

Zosia: Wysłać czy sam pan zawiezie?

Olgierd: Wysłać, wysłać, noga moja tam nie postanie, serce by mi pękło.

Zosia: Ja myślę... tyle róż...(...) Dobrze, że doktor Ruth przysłała ten czek.

Olgierd: Co mi tam czek! (...)

Zosia: I po co te kwiaty? I tak zwiędną. Nie lepiej jakiś konkretny prezent? Koszulkę nocną? Bieliznę pościelową?

Olgierd: Też wymyśliła! Koszulkę pościelową!