Ramiro Pinilla
Ramiro Pinilla (1923–2014) – hiszpański pisarz.
Ślepe mrówki[edytuj]
(hiszp. Las ciegas hormigas; wyd. Czytelnik, Warszawa 1965, tłum. Kalina Wojciechowska)
- Ból potrzebuje czasu na to, żeby dojrzeć do wybuchu, tak jak każdy proces fizjologiczny; czasu, godzin czy minut, w których można sobie dokładnie uświadomić przyczynę tego bólu, zająć się tą konkretną rzeczą jak należy (…) tak żeby wszystko było gotowe, pogrzebane, zdezynfekowane na ten moment, kiedy ból uzna, że upłynął już czas i objawi się, i staniemy się z powrotem ludźmi.
- Zobacz też: ból
- Źródło: s. 189
- Chcemy czy nie chcemy, czynimy to, co zostało stworzone. Zawsze, nawet grzesząc. Jakąż wartość mają słowa i myśli?
- Źródło: s. 363
- Czyż nie tym więcej pragniemy, im mniej znaczymy? Im bliżsi jesteśmy starości i grobu?
- Źródło: s. 340
- Każdy powinien się zajmować własnymi sprawami, bo rady, chociaż udzielane w najlepszej wierze, drażnią tylko i sprawiają przykrość.
- Zobacz też: rada
- Źródło: s. 91
- Miłość jest sprawą drugorzędną, podstępem Stwórcy, który nie chciał by znikła rasa ludzka, bo wiedział, jakiego człowieka stwarza.
- Zobacz też: miłość
- Źródło: s. 209
- Na tym świecie, żeby mieć przyjaciół, trzeba umieć pić.
- Źródło: s. 245
- Ruch, który dla ogółu ludzi jest jedyną oznaką, że żyją, zapomnienie o sobie samym, ucieczka, oddalenie, nieunikniony rwetes, który wywołuje akcja, a którego rozpaczliwie potrzebujemy, szukamy, pożądamy, wzdrygając się przed myślą o statycznej samotności, chociaż przeraża nas nie samotność, lecz możliwość znalezienia się sam na sam z jedynym zespołem komórek, którego lękamy się naprawdę: z sobą samym.
- Trzeba wszystko znieść i nie ugiąć się. Trzeba walczyć nawet przeciwko samej śmierci, nie tylko czynami, ale i myślą; nie poświęcać wszystkiego: pragnień, nadziei i łez tym czynom, zapominając o myśli, bo to myśl musi podnieść oręż i walczyć, i jej posłuszne powinny być te wszystkie czyny, które się spełnia, nie wiedząc nigdy jednej jedynej rzeczy: czy warto było to wszystko robić, jeżeli rezultat był już z góry przewidziany przez Niego. Myśl musi podjąć oręż, bo finał pisany jest tylko czynami.
- Walczę w ten sposób, rozpaczliwie i ze ślepą furią, tylko po to, żeby się przekonać, że nie na próżno żyję na tej ziemi. Moje zwycięstwa i pokonywanie trudności są moją racją istnienia. Bez tego… znienawidziłbym sam siebie.
- Postać: Sabas Jauregui
- Źródło: s. 254