Przysłowia kałmuckie

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Kałmucy w strojach narodowych

Kałmucy – naród mongolski z grupy ojrackiej, liczący ok. 250 tys. osób, używający języka kałmuckiego, wyznający w większości buddyzm, zamieszkujący głównie w Kałmucji (republice Federacji Rosyjskiej położonej w Europie południowo-wschodniej nad Morzem Kaspijskim).

Głosy z jurty[edytuj]

(wybór i tłum. Stanisław Kałużyński, Wiedza Powszechna, Warszawa 1960, seria Myśli Srebrne i Złote)

  • Cukier jest słodki z każdego końca.
    • Źródło: s. 78.
    • Zobacz też: cukier
  • Człowiekowi, który wypił dziesięć czarek wódki, psy liżą usta.
  • Dobra żona jest ozdobą domu, zła jego wrogiem.
    • Źródło: s. 76.
    • Zobacz też: dom, żona
  • Dobrze jest niańczyć dziecko, które ma zabawkę w ręku.
  • Duży kamień rozbija się małym kamieniem.
    • Źródło: s. 78.
    • Zobacz też: kamień
  • Gdy mądry mędrkował, głupi już trzy razy ugryzł.
  • Głupi uzyskuje sławę wzniecając pożar.
  • Głupiego nie pytaj, sam powie.
    • Źródło: s. 72.
    • Zobacz też: pytanie
  • Na łajnie jednego wielbłąda może się pośliznąć tysiąc wielbłądów.
  • Od ludzkiego języka pękają nawet głazy.
  • Uszy mogą oszukać, oczy nigdy.
    • Źródło: s. 73.
    • Zobacz też: oko, ucho