Pojedynek

Pojedynek – dawny honorowy sposób rozwiązywania konfliktów przy użyciu broni siecznej (miecz, szabla, rapier), a od XVIII wieku także pistoletów.

Miejsce pojedynku musi być zaciszne, chronione od wiatru i cieniste. Przy pojedynku na pałasze lub szpady nie może być miejsce spotkania porosłe trawą. Przy pojedynku na pistolety, ustawiając przeciwników, należy uwzględnić kierunek wiatru.
- Autor: Władysław Boziewicz, Polski Kodeks Honorowy, Część druga: Pojedynek, Rozdział XVI: Teren walk, Art. 249

Od męstwa musimy więc wymagać, aby podtrzymywało nasze postępowanie nie tylko tam, gdzie życiu naszemu zagraża niebezpieczeństwo, ale i tam, gdzie duch jest narażony na niebezpieczeństwo nikczemności i upodlenia. Jest to bardzo uderzające w obyczaju pojedynkowania się, gdzie odwaga wobec niebezpieczeństwa kalectwa albo śmierci odgrywa mniejszą rolę, niż się mniema. Tam, gdzie do pojedynku nie popycha nienawiść i pragnienie zemsty, tam decydującym czynnikiem jest najprostsze tchórzostwo wobec terroru obyczaju. Jak często się zdarza, że aby odmówić pojedynku, potrzeba więcej odwagi cywilnej niż aby go przyjąć.
- Autor: o. Jacek Woroniecki, W szkole wychowania, Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej, Lublin 2008, s. 209

Śmierć w pojedynku albo kalectwo w nim odniesione – to w oczach ludzi myślących nie zaszczyt, tylko naturalna kara za głupotę i brak cywilnej odwagi. Bo ze strachu przed opinią głupich ludzi ludzie niemądrzy stają do pojedynków. Boją się, żeby ich ktoś niemądry nie posądził o brak ambicji i dlatego wolą: usiłowane morderstwo.
- Autor: Władysław Witwicki, Rozmowa z pesymistą, Wyd. K. Jakubowski, Lwów 1928, s. 12.