Nie mogę ponosić odpowiedzialności przed Bogiem, swoim sumieniem i ojczyzną za powierzenie całkowitych rządów jednej partii, i to do tego partii o jednostronnym nastawieniu przeciwko ludziom o innych poglądach.
Opis: 13 sierpnia 1932 odrzucając możliwość powierzenia Hitlerowi samodzielnych rządów.
Źródło: Eberhard Jäckel, Panowanie Hitlera, tłum. A. Karaszniewicz-Mazur, wyd. Ossolineum, Wrocław 1989, s. 30.
Kierowany przez Hitlera gabinet mógłby się niechybnie przekształcić w dyktaturę partii ze wszystkimi tego konsekwencjami, mogącymi spowodować wyjątkowe zaostrzenie sprzeczności w narodzie niemieckim.
Opis: 24 listopada 1932.
Źródło: Eberhard Jäckel, Panowanie Hitlera, op. cit., s. 31–32.
Nie oczekujecie chyba panowie, że uczynię tego austriackiego gefrajtra kanclerzem Rzeszy.
Opis: 26 stycznia 1933 na naradzie z liderami partii konserwatywnej (DNVP) o Adolfie Hitlerze.
Źródło: Eberhard Jäckel, Panowanie Hitlera, op. cit., s. 34.
Czy mam zatem… nieprzyjemny obowiązek powołania tego Hitlera na stanowisko kanclerza?
Opis: 28 stycznia 1933 (dwa dni później Hindenburg powołał Hitlera na kanclerza Rzeszy).
Źródło: Eberhard Jäckel, Panowanie Hitlera, op. cit., s. 35.
Uznaję pana Hitlera – po pierwotnym wahaniu – za człowieka o najszczerszych narodowych uczuciach i cieszę się, że przywódca tego wielkiego ruchu będzie współpracował z nami i z innymi grupami prawicy.
Opis: 17 lutego 1933.
Źródło: Eberhard Jäckel, Panowanie Hitlera, op. cit., s. 43–44.
Z Berlina pojedziem do Hamburga powiesić, powiesić Hindenburga.
Autor: Feliks Gwiżdż, Pieśń czwartego szwadronu (znany później pod nazwą Przybyli ułani pod okienko, wersja z 1914)
Źródło: Wacław Panek, Gaude, Mater Polonia, Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia, Warszawa 1990, s. 110.
Zuchwalstwo zwycięża. Przynajmniej w wypadku Paula von Beneckendorffa und von Hindenburga. Liczne błędy i występki polityczne, jakich się dopuszczał, po nikim nie spływały tak gruntownie i bez śladu jak po nim. Przeciwnie: z zagmatwanych sytuacji, do których zagmatwania sam wydatnie się przyczyniał, wychodził z jeszcze wyżej podniesionym czołem. Jak mu się to udawało? Po prostu przypisywał winę innym, w co jemu, bohaterowi, chętnie wierzono. Ponadto kozły ofiarne Hindenburga doskonale pasowały do obrazu, jaki szeroka opinia publiczna Niemiec chciała w tamtych dnia widzieć.
Autor: Helge Hesse, W 80 powiedzeń dookoła świata, tłum. Anna Wziątek, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2009, ISBN 9788324587339, s. 266.
