Michaił Lermontow

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Michaił Lermontow (1837)

Michaił Lermontow (1814–1841) – rosyjski poeta.

  • Gdybyśmy nie byli dziećmi,
    Jeśli ślepo nie kochali,
    Nie witali, nie żegnali –
    Cierpień byśmy nie zaznali.
    • Если б мы не дети были,
      Если б слепо не любили,
      Не встречались, не прощались,
      Мы с страданьем бы не знались.
      (ros.)
    • Źródło: wiersz Had we never loved so kindly (1830 lub 1832)
  • Huczy Terek w chyżym biegu,
    Zdobny w piany strój;
    Czeczen skrada się po brzegu,
    Ostrzy kindżał swój;
    Ale ojciec twój zna wojnę,
    Czuwa, chociaż śpi;
    Śpij, niemowlę, bądź spokojne,
    A-a zi-zi-zi…
    • Źródło: Kołysanka kozacka (1840), przeł. Krzysztof Mąkowski
    • Zobacz też: Czeczenia
  • I byłoby to wszystko śmieszne,
    Gdyby nie było takie smutne.
    • Wsio eto było by smieszno,
      Kogda by nie było tak grustno.
      (ros.)
  • I smutek, i nuda. Nikt dłoni nie poda z pomocą.
    • I skuczno, i grustno, i niekomu ruku podat'. (ros.)
    • Także: I nudno, i smutno, i nie ma komu podać ręki.
    • Źródło: początkowy fragment wiersza I smutno i nudno (1840)
  • Lubię jesienne słońce, wtedy
    Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera
    I rzuca blady swój umarły promień
    Na drzewo, co się od wiatru kołysze,
    I na wilgotny step.
    • Źródło: Jesienne słońce
  • Ludzie choć dusze mają… Cóż z tego?
    Zimniejsi są niż fale.
    • Люди хотят иметь души… и что же? –
      Души в них волн холодней!
      (ros.)
    • Źródło: wiersz Fale i ludzie (1830 lub 1831)
  • Na dzikiej Północy stoi samotnie –
    Sosna, na szczycie nagich skał.
    • Na siewiere dikom stoit odinoka
      Na gołoj wierszinie sosna

      (ros. На севере диком стоит одиноко
      На голой вершине сосна)
    • Źródło: wiersz Na dzikiej Północy stoi samotnie (1841)
  • (…) Nie oczom twym przeznaczył twórca los niemiły
    Ogniem zapłonąć, spopielić do mogiły…
    Choć wszystko w końcu spotka trumny deska,
    Ich pożałuje srogiej śmierci ręka.
    Ich blask niebiański i one jak u siebie,
    Zabłyszczą pośród gwiazdy na niebie!
    • (…) не твоим глазам творец судил
      Гореть, играть для тленья и могил…
      Хоть всё возьмет могильная доска,
      Их пожалеет смерти злой рука.
      Их луч – с небес, и, как в родных краях,
      Они блеснут звездами в небесах!
      (ros.)
    • Źródło: Oczy (1830)
  • O Kaukazie! Kraju daleki!
    Ziemio wolności i niepokornych!
    I nieszczęść pełna aż po brzegi
    Skrwawiona wskroś latami wojny!..
    • Кавказ! Далекая страна!
      Жилище вольности простой!
      И ты несчастьями полна
      И окровавлена войной!..
      (ros.)
    • Źródło: Do Kaukazu (1830)
  • Pijemy z czary istnienia
    Z zamkniętymi oczami,
    Złote skropiwszy jej brzegi
    Własnymi gorzkimi łzami.
    • Мы пьём из чаши бытия
      С закрытыми очами,
      Златые омочив края
      Своими же слезами.
      (ros.)
    • Źródło: wiersz Czara życia (1831)
  • Samotny żagiel w niebios toni
    Bieleje na błękicie fal.
    • Bielejet parus odinokij
      W tumanie moria gołubom.
      (ros.)
    • Źródło: wiersz Żagiel, (1832)
      spopularyzowane dzięki parafrazie w tytule powieści Samotny biały żagiel Walentina Katajewa (1936)
    • Zobacz też: żagiel
  • W obłokach księżyc jak Warega
    Tarcza lub holenderski ser się toczy.
    • Луна катится в зимних облаках,
      Как щит варяжский или сыр голландской.
      (ros.)
    • Źródło: Saszka, tłum. Eugeniusz Żytomirski
  • Zapomnieć o wszystkim i zasnąć na wieki.
    • Ja b chotieł zabyt’sja i zasnut! (ros.)
    • Źródło: Wychodzę sam jeden (1841)
  • Żegnaj mi Rosjo nieumyta,
    Ojczyzno panów i niewolnych.
    • Proszczaj, niemytaja Rossija,
      Strana rabow, strana gospod.
      (ros.)
    • Źródło: początkowy fragment wiersza Żegnaj mi Rosjo niedomyta (1841)
  • (…) życie, jak spojrzeć nań chłodno –
    To żart jest pusty i głupi…
    • (…) жизнь, как посмотришь с холодным вниманьем вокруг –
      Такая пустая и глупая шутка… (ros.)
    • Źródło: końcowy fragment wiersza I smutno i nudno (1840)
Wikisource