Mój brat niedźwiedź (ang. Brother Bear) – animowany film familijny produkcji USA z 2003 roku, reż. Bob Walker. Autorami scenariusza są Ron Friedman, Steve Bencich i Tab Murphy.

Wypowiedzi postaci[edytuj]

Kenai[edytuj]

A mamusia czasem nie miała cię dość... Koda?

Ha! Widzisz? Właśnie od tego ma się głowę.

Tylko może ograniczmy te przytulanki do minimum. Dobrze mały?

Koda[edytuj]

Łaziłem po sosnach, dębach, świerkach, brzozach, bukach...

No cóż, nie chciałbym cię martwić, ale chyba będziesz musiał tę łapę odgryźć!

Przysięgasz? Na mały palec?

Rutt[edytuj]

A tak poza tym to tak chyba wszystko w porządku?

Chcę, ale nie mogę.

Ja nie rozumiem... Jak można skasować mamuta?

Możesz mnie nastawić?

Nie widzisz łosiu, że trawię? Skurcz mnie złapię.

Niedobrze, nasz osobisty ochroniarz się zmywa.

O, widzę, że masz braciszka. Słodki malec.

To mnie akurat trochę ubodło.

Inne postacie[edytuj]

I jak leci, misiu?
- Postać: Tuke
- Opis: do Kenaia.

Idziemy, Roman, tylko, no wiesz, z godnością.
- Postać: wiewiórka

Dialogi[edytuj]

Kenai: Co mnie obchodzi, że ty i Pysio znaleźliście jakąś... Dajmy na to największą szypułkę na świecie.

Koda: Po pierwsze, to na imię ma Brysio, a nie Pysio.

Rutt: Co tam słychać?

Tuke: Miodzio.

Rutt: Miodzio.

Ptak 1: Daleko jeszcze?

Ptak 2: Nie gęgaj, tylko machaj, bo cię wykluczę.

Tuke: Ej, uważaj, prowadzę!

Rutt: Dasz mi potem spróbować?

Tuke: Trzeba mieć kwalifikacje, ty się lepiej patrz i ucz, dobra?

Rutt: A ja to koniecznie muszę tak zwisać? Wygląda jakbyś mnie upolował!

Koda: Pewnie jesteś strasznie ciekaw jak zgubiłem swoją mamę. (...) To był chyba piąty albo szósty z najbardziej najzimniejszych dni, jakie pamiętam.

Kenai: Świetna historia. Koniecznie ją opowiedz.

Koda: Naprawdę?

Kenai: O tak. Ale nie mnie.

Koda: Znam też inne fajne historie.

Kenai: Mam taki pomysł. Czy mógłbyś przestać gadać?

Koda: No dobrze. To zaśpiewam.

Kenai: Nie, nie, nie.

Koda: (śpiewa) To jasne że już wyruszać czas, Gdy świat dał wyraźnie ci znak

Kenai: Przestań. Możesz przestać? No, przestań. Cii. Koda, przestań się drżeć.

Tuke: My też nie jesteśmy łosiami.

Rutt: Nie jesteśmy?

Tuke: Skąd, jesteśmy te... hopsasa, wiewióreczki.

Rutt: Noo, jasne, kapuję! No, to znaczy się... On to jest taki bardziej wiewiórek, a ja to jestem taki bardziej rosomak, ma się te kły. (szczerzy zęby)

Tuke: Uważaj, on gryzie.

Kenai: Nie zamierzam nikogo zjadać.

Tuke: To bardzo miło z twojej strony.

Tuke: Udawaj, że cię nie ma.

Rutt: Nie ma mnie!

Tuke: Cii, co ty robisz? Łosiu jeden!

Kenai: Jaki tam kamień? To będzie mój totem, wiecie? Tak. Pewnie dostanę tygrysa szablozębnego za odwagę albo siłę, albo no w ogóle, no wiecie, coś, co do mnie pasuje.

Denahi: A może żabę, bo się tak nadymasz? Lepiej przywiąż porządnie ten koszyk, dobra?

Kenai: Daj spokój! Nie pozwolę, żeby jakiś głupi niedźwiedź zeżarł nam ryby.

Denahi: Nie gadaj, tylko wiąż!

Kenai: Nie gadaj, tylko wiąż.

Denahi: A, tu jesteś! (do Kenaia) Haha! No chodź, ty kochaneczko!

Kenai: Odczep się!

Denahi: Kenai, poczekaj! Przepraszam.

Kenai: Co takiego?

Denahi: Twój totem moim zdaniem jest świetny.

Kenai: Serio?

Denahi: Jasne. I mam dla ciebie prezent.

Kenai: (uśmiechając się) Coś ty?

Denahi: (rzuca kwiatami na głowę Kenaia) No bo skoro masz tak wszystkich miłować, musisz ładnie pachnieć. (Kenai popycha Denahiego z kwiatami)

Sitka: Proszę, jaka miła odmiana. Zamiast się szarpać wręczacie sobie kwiatki.

Denahi: Tak. Prawda, że urocze? Już się chłopak zaczął wczuwać w rolę.

Sitka: (do Denahiego) Ej, mądralo! Idź się zajmij rybami.

Denahi: Jasne. Kenai mnie kocha, Kenai mnie nie kocha. Kenai mnie kocha, Kenai mnie nie kocha. Kenai mnie kocha, Kenai mnie nie kocha.

Sitka: (chwycił rękę Kenaia, gdy ten próbował rzucić kamieniem) Daj spokój.

Kenai: Ja go normalnie kiedyś... no... ale on jest... kurczę!...

Sitka: Ej, młody! To, że ma totem mądrości, nie znaczy, że jest mądry. No, zobacz tylko.

Denahi: Kenai mnie kocha, Kenai mnie nie kocha. (pies zaczyna skamleć i szczekać)

Ludzie: Cześć, Denahi!

Denahi: O! Cześć! Jak leci? (pies warczy i gryzie pośladki Denahiego)

Sitka i Kenai: Uuu!

Denahi: Puszczaj!

Kenai: Fakt. Najwyraźniej naszym przodkom totemy często się mylą.

Sitka: Wiesz, że tak samo myślałem, kiedy Tanana dała mi.

Kenai: Ta, i co jeszcze?

Sitka: Nie, serio! Pomyślałem: Orzeł-przewodnik? Co to ma być?. Ale trochę dorosłem i już wiem, co to znaczy być wodzem. No i mieć oko na was dwóch.

Kenai: Ja tylko chcę odcisnąć dłoń na tej ścianie.

Sitka: Trochę cierpliwości, Kenai. Kieruj się swoim totemem. Będzie dobrze.

Kenai: Obiecujesz?

Sitka: Masz moje słowo. (śmieje się)

Kenai: Ale sam powiedz: niedźwiedź-miłość? Przecież niedźwiedzie nikogo nie kochają, nie myślą, nie czują... Niedźwiedzie to... (ludzie paplają na szlaku ryb) To złodzieje.

Denahi: Jednak nie przywiązałeś, co? (Kenai denerwuje się) Powinni ci dać za to totem osła!

Sitka: Wystarczy! Zrobimy nowy koszyk.

Denahi: My? O, nie! Ja robiłem przez ostatnie dwa tygodnie i... Jak kochaś jest taki mądry, to niech sobie sam robi i tyle! To jego wina!

Kenai: Już przestań! Przyniosę ci zaraz ten twój koszyk.

Sitka: Kenai, poczekaj! Kenai!

Denahi: (Sitka patrzy na niego gniewnie; zmieszany) No co?

Kenai: Jesteś gotowy?

Denahi: Na co?

Kenai: Zapolujemy na niedźwiedzia. (podaje bratu Denahi włócznię)

Denahi: Rozumiem, co teraz czujesz, ale... ale zabicie niedźwiedzia nic nie da.

Kenai: Nie da? Nasz brat nie żyje i to... to bestia go zabiła!

Denahi: To nie niedźwiedź ponosi tu winę.

Kenai: Rozumiem.

Denahi: Zabicie go nie uczyni cię mężczyzną!

Kenai: Coś się taki mądry zrobił, co?!

Denahi: Staram się kierować totemem. Może ty też byś spróbował!

Kenai: Czy naprawdę myślisz, że mężczyzna kieruje się jakąś miłością?! Prawdziwy mężczyzna nie siedzi w takich chwilach bezczynnie!

Denahi: Kenai! Nie sprzeciwiaj się duchom przodków!

Kenai: (szydzi) Przodkowie. (sarkastycznie) Dzięki za taką mądrość.

Kenai w oddali kopie gałęzie ze złości. Następnie słyszy ryk i dostrzega niedźwiedzia. Potem rzuca kamieniem w niego.

Sitka: Kenai! (niedźwiedź wściekle ryczy) Kenai! Gdzie on jest?

Denahi: Miejmy nadzieję, że gdzieś daleko. (Denahi i Sitka słyszą krzyk Kenaia) Kenai!

Denahi i Sitka spieszą mu z pomocą do Kenaia.

Sitka: Kenai!

Kenai: Sitka, nie! Uciekaj stąd!

Sitka: Co?

Kenai: Niedźwiedź za tobą!

Niedźwiedź ryczy, Denahi rzuca w niego kamieniem.

Denahi: No, bestio! Chodź tu! No, chodź do mnie! Co, boisz się?!

(Denahi wpada do dziury w lodzie)

Kenai: (łapie Denahiego za rękę) Denahi! Trzymaj się!

Denahi: Wciągnij mnie!

Sitka widzi pęknięcie lodu i dźga go włócznią, powodując, że lód pęka, a niedźwiedź ryczy z niepokojem.

Kenai: (zaniepokojony) Sitka! Sitka!

Lód się rozpada, a niedźwiedź i Sitka wpadają do wody.

Kenai: Sitka?

Niedźwiedź wychodzi z wody i wraca na ląd.

Kenai: Szybko!

Kenai: Sitka!

Denahi: Sitka!

Kenai: Sitka. Sitka!

Denahi: Sitka!

Kenai: Sitka, gdzie jesteś?!

Denahi: Kenai!

Kenai znajduje kaptur topu Sitki unoszący się na powierzchni wody.

Kenai: Sitka. (ze smutkiem) O, nie. (zdesperowany) Sitka! Sitka! Denahi, pomóż mi! Sitka! Sitka, gdzie jesteś?! Sitka!

Denahi zauważa strzępy ubrania Kenaia, myśląc, że Kenai nie żyje.

Denahi: (w myślach) To nie niedźwiedź ponosi tu winę!

Denahi odchodzi i nagle staje.

Kenai: (w myślach) Prawdziwy mężczyzna nie siedzi w takich chwilach bezczynnie!

Zobacz też[edytuj]

Mój brat niedźwiedź 2