Janka Kupała

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Janka Kupała

Janka Kupała (właśc. Iwan Łucewicz, 1882–1942) – białoruski poeta, prozaik, dramaturg i publicysta.

  • – A któż tam idzie, któż tam idzie
    W ogromniastej takiej gromadzie?
    – Białorusini.

    (…)

    A kto ich tam, nie jeden milion,
    Krzywdę nieść nauczył, przebudził ze snu?
    – Bieda, smutek.

    A czegoż to im się zachciewa,
    Pogardzanym przez wieki, im ślepym, głuchym?
    – Ludźmi się nazywać.
    • А хто там ідзе, а хто там ідзе
      У агромністай такой грамадзе?
      – Беларусы.

      (…)

      А хто гэта іх, не адзін мільён,
      Крыўду несьць наўчыў, разбудзіў іх сон?
      – Бяда, гора.

      А чаго ж, чаго захацелась ім,
      Пагарджаным век, ім, сьляпым, глухім?
      – Людзьмі звацца.
      (białorus.)
    • Źródło: wiersz A któż tam idzie?, 1905–1907
  • Przyszłaś do mnie wtedy,
    Z pierwszymi chłodu powiewy,
    Kiedy jęczał płot szczeblami,
    Chochlik biegał koło bramy.

    I rozgrzałaś mnie
    W półjawie, w półśnie;
    Panią byłaś ty, a ja byłem – pan…
    • Ты прыйшла ка мне тады,
      Як зьвінелі халады,
      Як стагнаў яловы плот,
      Хохлік бегаў ля варот.

      I сагрэла ты мяне
      Ў палуцьме, у палусьне;
      Паня ты была, я – пан…
      (białorus.)
    • Źródło: wiersz Długooczekiwana, 1909
  • Odważnym bądź!.. Potężnej siły jarzmo złam!
    Idź naprzód sam, poprowadź także innych tam!
    • Будзь сьмелым!.. Магутна ярмо друзгачы!
      Ідзі сам наперад, другіх ведучы!
      (białorus.)
    • Źródło: wiersz Odważnym bądź!…, 1913
Wikisource