Jan Parandowski

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Nagrobek Jana Parandowskiego
na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Jan Parandowski (1895–1978) – polski pisarz, eseista, filolog i tłumacz literatury klasycznej, popularyzator kultury antycznej.

Godzina śródziemnomorska[edytuj]

(PIW, Warszawa 1956)

  • Poezja jest stara jak świat i skończy się dopiero razem z nim.
    • Źródło: s. 156
  • Wynaleziono pług, aby zaspokoić głód chleba. Wynaleziono poezję, aby zaspokoić głód piękna.
    • Źródło: s. 192

Inne[edytuj]

  • Były to czasy, kiedy nic nie przemijało, odtrącone pośpiechem, roztargnieniem, gryzącą troską.
    • Opis: o czasach swej młodości na początku XX stulecia
    • Źródło: Corso (w zbiorze Akacja, Warszawa 1967, s. 64).
  • Każdy nosi w sobie i zawiłość dziejów, i możliwą, a nie spełnioną odmianę swego losu.
    • Źródło: „Twórczość”, t. 26, wyd. 5–8, RSW Prasa-Książa-Ruch, 1970, s. 13.
  • Moja babka miała w swej pamięci czarodziejską moc otrząsania ludzi ze starości i przywracania im zagubionej w zgiełku życia pieśni młodych lat.
    • Źródło: Akacja, Warszawa 1967, s. 31.
  • Na początku był Chaos. Któż zdoła powiedzieć dokładnie, co to był Chaos? Niejedni widzieli w nim jakąś istotę boską, ale bez określonego kształtu. Inni – a takich było więcej – mówili, że to wielka otchłań, pełna siły twórczej i boskich nasieni, jakby jedna masa uporządkowana, ciężka i ciemna, mieszanina ziem, wody, ognia i powietrza.
    • Źródło: Mitologia, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1988, s. 28.
    • Zobacz też: Chaos
  • (…) nie zemsta jest słodka, ale przebaczenie. Zemsta niszczy zarówno wroga, jak i nas samych, nas samych o tyle groźniej, że pustoszy naszą duszę, gdy wrogowi możemy odpłacić tylko szkodą cielesną. Przebaczenie nas pomnaża.
    • Źródło: Luźne kartki, Ossolineum, 1967, s. 144.
  • Podobno jakiś Chruścik czy Chruszczyk powiedział coś okropnego o Stalinie.
  • W legendach o królu Minosie jest podłoże prawdy, którą odsłoniły wykopaliska dokonane na Krecie w naszym stuleciu. Odnaleziono w Knossos labirynt, który był pałacem królewskim i przez swą rozległą kilkupiętrową, prawie nowoczesną konstrukcję mógł dawać starożytnym pojęcie jakiejś wyjątkowej zawiłości. Wszystko, co w tym pałacu odkryto – malowidła, rzeźby, naczynia ozdobne, kosztowności – świadczy o wysokiej cywilizacji. Nazwano ją od imienia Minosa minojską lub egejską, albowiem obejmowała wyspy i pobrzeża Morza Egejskiego. Twórcą jej był jakiś lud niegrecki, nieznanego pochodzenia i języka. Kiedy cywilizacja egejska stała u szczytu, Greków nie było jeszcze ani na Krecie, ani w późniejszej Grecji. Nadciągnęli oni jako barbarzyńcy z północy i nagłym wtargnięciem zburzyli kwitnące miasta władców kreteńskich, sami jednak poddali się ich kulturze, przejęli od nich pismo, które niedawno odcyfrowane, podaje nam wieść o tych odległych czasach, co dla samych Greków stały się epoką mitów i legend.
    • Źródło: Mitologia, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1988, s. 159.
    • Zobacz też: kultura minojska
  • W mowie potocznej przejawiają się wszystkie ludzkie temperamenty, wady i cnoty, zawody, ułomności, dziwactwa.
    • Źródło: Alchemia słowa, wyd. Czytelnik, Warszawa 1986, s. 201.
    • Zobacz też: język potoczny
  • Samotność jest cudem, łaskawym darem, najlżejszy ruch stłucze ją niby cacko szklane.
    • Źródło: Akacja, Warszawa 1967, s. 14.
  • Zanim komuś odbierze się to, co uważa on za najdroższe, wypada najpierw pomyśleć, czy ma coś lepszego do ofiarowania.
    • Źródło: Niebo w płomieniach
  • Ziemia, przebiegając przestworza, stygnąc i marszcząc swe oblicze, starzeje się, a życie jest dla niej zawsze jednakowo młode i niedoświadczone. Każdy bowiem człowiek przeżywa te same wzruszenia i uczucia, opanowany błogosławionym złudzeniem, że nikt tak jako on nie kochał.

O Janie Parandowskim[edytuj]