Jacek Stryczek
Jacek Stryczek (ur. 1963) – polski duchowny katolicki, duszpasterz akademicki oraz prezes Stowarzyszenia Wiosna.
- Nikt nie ma patentu na dobre życie. Ktoś może mieć na początku dobre pomysły, dobre ideały, a potem długie życie je weryfikuje. Jest wiele pokus, dlatego element samokontroli jest czymś absolutnie fundamentalnym.
- Źródło: Paulina Socha-Jakubowska, To sukces zmienił Jakuba Śpiewaka, tvp.info, 19 lutego 2013
- Paczka polega na tym, że my szukamy tych rodzin biednych, gdzie bieda jest niezawiniona.
- Katozazdrośnicy. W imię Boga zazdrościsz komuś, że jemu jest lepiej. Nie znalazłem czegoś takiego w nauczaniu Ewangelii, że ty porównujesz się nieustająco, jak komuś jest lepiej, to tobie jest gorzej. I czemu ja się mam zajmować tym, ile ktoś zarabia, chcę się zająć tym, co z moim życiem.
- W Polsce obowiązuje „kato-marksizm”. Mamy taką religię, że ci, którym się dobrze powodzi są źli i trzeba ich nienawidzić, a ci którzy są biedni są lepsi. Ta religia ma także swój przejaw rewolucyjny, że jak ci jest źle, to krzycz. Nasza polityka i nasze życie społeczne zarządzane jest przez krzyk – ten kto krzyczy ten dostaje – nie ten kto jest potrzebujący.
- Źródło: TVN24
- Nie mam liberalnych poglądów, tylko ewangeliczne. Jeśli pyta pan, z czego wzięła się moja odpowiedź, że takie zarobki prezesów mi nie przeszkadzają, to z dwóch powodów: pierwszy jest prozaiczny – mnie to zwyczajnie nie przeszkadza. Przepracowałem to w sobie. Jak większość byłem wychowany w katomarksizmie, pewnego rodzaju podejrzliwości wobec bogactwa. Teraz staram się nie osądzać. Po drugie, cały czas zajmuję się pomaganiem ludziom. Oczy otworzyły mi się jeszcze jako studentowi AGH. W 2001 roku uświadomiłem sobie skalę ubóstwa w naszym kraju i to był powód powstania „Szlachetnej Paczki”. Na przełomie lat 90. i dwutysięcznych w nędzy żyły cztery miliony Polaków. Brakowało im nawet na jedzenie i środki czystości. „Szlachetna Paczka” powstała z niezgody na to, co się wtedy działo, z tych nierówności, o których pan wspomina. W dodatku ci, którym się udało, mieli syndrom dorobkiewicza, gardzili tymi, którzy się nie odnaleźli.
- Ewangelia nie promuje tego, że ktoś mało posiada, ona promuje to, że ktoś mało potrzebuje. Bogactwo występuje zaś nie tyle jako zagrożenie samo w sobie, ile jako przeciwstawione zainteresowaniu Panem Bogiem. Główną naszą troską ma być zbawienie, a nie posiadanie.
- W korporacji człowiek się boi, co z nim będzie, podporządkowuje się absurdalnym regułom, robi wszystko, byle zostać. I tak kształtują się tabuny tchórzy. Nigdzie nie ma ich tylu, co właśnie w korporacjach.
- Nie należy też wciąż wmawiać księżom, że mają być biedni i najlepiej jeszcze pierdołowaci, jeśli chodzi o pieniądze. Nie! Oni mają mało potrzebować, ale to nie znaczy, że nie mają się znać na pomnażaniu pieniędzy, zarządzaniu nimi. Tego nie ma w Ewangelii.
- Ani pracodawca nie może być niewolnikiem pracownika, ani pracownik pracodawcy.
- Byłem duszpasterzem, i ukierunkowany byłem na wspieranie człowieka, a nie na realizację celów, co jest głównym zadaniem lidera organizacji biznesowej. Gdy zatrudniałem pierwszą osobę, nie wiedziałem, jak przekazać jej polecenie służbowe. Jak ocenić pracę, wymagać. Ale stopniowo, ucząc się na własnych błędach i czytając prawo pracy i Ewangelię, doszedłem do własnej koncepcji budowania relacji w firmie i zasad współpracy w pracy. Wolność daje jakość, również w pracy.
- Oczywiście nie każdy przedsiębiorca jest ideałem i nie każda firma jest dobra. Polska jest krajem dorobkiewiczów, którzy na innych patrzą z góry, są zaślepieni.
- Do roku 2005 nikt nie wiedział, że to ja stoję za Szlachetną Paczką. I dopiero, gdy mieliśmy kłopoty finansowe, doszliśmy do wniosku, że potrzebujemy twarzy, żeby się utrzymać. Zgodziłem się więc nią zostać. Ale na co dzień jestem samotnikiem. I jeśli się angażuję, działam, opowiadam rzeczy, za które mnie później krytykują czy atakują inni, to dlatego, że uważam to za swoją misję. Jestem kapłanem i muszę poświęcać się dla innych. Odkłamywanie Ewangelii, pokazywanie ludziom, jak rozwiązać ich problemy, to moja misja. I nie zrezygnuję z niej.
- Generalnie skracam bardzo szybko dystans miedzy ludźmi. Nie lubię barier, które niesie ze sobą np. strój duchowny. Z wielu współpracownikami jestem na „ty”.
- Zawsze chciałam się nauczyć bić. Jak byłem młodym chłopakiem trenowałem judo.
- Nie czyńmy naszej „katomarksistowskiej” ideologii globalną ideologią Kościoła.
- Nie ma takiego cytatu w Ewangelii mówiącego, że Jezus kazał się dzielić. To jest właśnie taki katomarksizm, zbiór stereotypów, z których tworzy się religię.
O Jacku Stryczku[edytuj]
- Sposób zarządzania prezesa - księdza Jacka - mógł rzeczywiście prowadzić do częstego łamania zasad kodeksu pracy i krzywdzenia ludzi. W rozwiązaniu tej sprawy potrzebny jest przede wszystkim spokój. Mam nadzieję, że zarzuty zostaną rzetelnie zbadane i że nikt nie zostanie skrzywdzony podjętymi po zbadaniu sprawy decyzjami.
- Opis: "Nie linczujmy ks. Stryczka", Deon.pl, 21.09.18
- Autor: Redaktor Karol Wilczyński, doktorant Wydziału Filozoficznego UJ i nauczyciel. Pisze dla Redakcji chrześcijańskiej Deon.pl.
- Celem [Kościoła] jest ewangelizacja, czyli poszerzanie wpływów, narracja o miłości bliźniego jest środkiem do celu. Narzędziem. Dlatego dobrze, że są papież Franciszek czy siostra Chmielewska, a nawet ksiądz Stryczek. Bo to korzystne wizerunkowo.
- Autor: Tadeusz Bartoś, Prof. Tadeusz Bartoś: Polski katolicyzm atakuje każdego, kto jest inny, na ustach mając miłość i miłosierdzie, gazeta.pl, grudzień 2017