Frost/Nixon

Frost/Nixon – film historyczny produkcji francusko-brytyjsko-amerykańskiej z 2008 roku; w reżyserii Rona Howarda. Autorem scenariusza na podstawie własnej sztuki jest Peter Morgan.

Richard Nixon[edytuj]

Bez względu na to, co osiągniemy, patrzą na nas z góry. Nieważne, ile nagród zbierzesz, ile łamów poświęcą twojej osobie albo jaką przewagą wygram w wyborach – to ciągle za mało. Ciągle czujemy się maluczcy, czujemy się frajerami, bo nas do tego przyzwyczaili. Cwaniaki z koledżu, szychy, dobrze urodzeni, ludzie, o których szacunek zawsze zabiegaliśmy, pragnęliśmy go. Czyż nie dlatego tak ciężko harujemy? Walczymy o każdy centymetr? (…) Te snoby jasno określiły nam miejsce, w którym skończymy. Kurz zgrzytający w zębach. Upokorzeni przez to, że tak bardzo się staraliśmy. Nie pozwolimy, by tak się stało.
- No matter how high we get, they still look down at us. No matter how many awards or column inches are written about you, or how high the elected office is, it’s still not enough. We still feel like the little man. The loser. They told us we were a hundred times, the smart asses in college, the high ups. The well-born. The people who’s respect we really wanted. Really craved. And isn’t that why we work so hard now, why we fight for every inch? (…) The place the snobs always told us that we’d end up. Face in the dust, humiliated all the more for having tried. So pitifully hard. Well, to hell with that! We’re not going to let that happen, either of us. (ang.)

Dla mnie najbardziej nieszczęśliwymi ludźmi na świecie są emeryci. Nie mają celu. To, co nadaje życiu sens, to cel. Cel, zmagania, walka. Nawet jeśli nie można jej wygrać.
- Zobacz też: cel, emeryt

Richard Nixon: To spotkanie mogło go kosztować nawet 200 tysięcy dolarów?

Jack Brennan: Zgadza się.

Richard Nixon: Gdybym wiedział, poczęstowałbym go przynajmniej herbatą.

– You mean to say he just paid me two hundred grand for a visit?

– Yeah.

– Huh. If I’d known that I would invited him for tea. (ang.)