Elżbieta Drużbacka

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Elżbieta Drużbacka

Elżbieta Drużbacka (1695–1765) – polska poetka.

  • Częstokroć ludzie te rzeczy miłują, Które na ich miłość nie zasługują.
  • Człowiek rozumny jest rządcą języka.
    Bez woli jego nic z ust nie wynika.
  • I tak cokolwiek rodzi się pod słońcem,
    Ledwie żyć pocznie, aż początek końcem.
  • Kto cierpieć nie chce, nie będzie panował.
  • Ktokolwiek tylko rodził się człowiekiem,
    Równo w nim rośnie utrapienie z wiekiem.
  • Miłość to niemoc, a niemoc tak wielka, że gdy się wzmoże, na nic rada wszelka.
  • Oko opatrzne wdzięczności nas uczy,
    nie tylko konia, lecz cały świat tuczy.
  • Poznać głupiego łatwo z wielomówstwa i z szumu.
    • Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza
  • To sztuka być lwem mocnym, a schować pazury
    I owieczce nikczemnej nie potargać skóry.
  • To, co świat dał, wiatr z plewą rozwieje.
  • Ty bądź pierwszym Adamem swojego imienia.
    • Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza
  • Uciekaj, kędy możesz, od złego człowieka.
  • Zły to pan, który wtedy sługę karesuje,
    Gdy w złym razie pomocy jego potrzebuje.
  • Życie bierze w depozyt człowiek, gdy się rodzi.
Wikisource