Dan Simmons

Dan Simmons (ur. 1948) – amerykański pisarz science fiction.

Cykl Hyperion Cantos[edytuj]

(tłum. Arkadiusz Nakoniecznik)

– Aha. Więc TechnoCentrum stara się zbudować Boga?
– Tak.
- Źródło: Długie pożegnanie

Czasem jedynie bardzo trudno dostrzegalna granica oddziela ortodoksyjny fanatyzm od herezji.
- Źródło: O człowieku, który szukał Boga
- Zobacz też: herezja, fanatyzm

(…) każda koncepcja boskości, która wyżej stawia posłuszeństwo niż konieczność przyzwoitego traktowania każdej niewinnej ludzkiej istoty, musi być z gruntu zła.
- Źródło: Gorzki jest smak wód rzeki Lete

Na początku było Słowo. Potem pojawił się pieprzony edytor tekstu. Potem procesor myślowy. A potem nastąpił koniec literatury. Tak to właśnie wygląda.
- Źródło: Pieśni Hyperiona
- Zobacz też: literatura

Nurzałem się w religijności i alkoholu, żeby ostatecznie stwierdzić, że w tym drugim znacznie łatwiej znajduję pocieszenie.
- Źródło: Pieśni Hyperiona
- Zobacz też: alkohol, religijność

Przeprowadzili bardzo dokładne badania, z których wynika jednoznacznie, że ludzkość stała się całkowicie bezużyteczna.
- Źródło: Długie pożegnanie
- Zobacz też: ludzkość

„Słowa są najważniejsze. Mają własny rozum”. (…) Jest to prawda równie oczywista i łatwo dostrzegalna jak każda idea, jaka kiedykolwiek rzuciła cień na wejście do mrocznej jaskini naszej percepcji. Ale słowa są także zdradzieckimi pułapkami, czyhającymi na każdy, nawet najmniejszy błąd. Słowa kierują nasze myślenie na kręte ścieżki ułudy, a fakt, że większość życia spędzamy w zamkach, które z nich właśnie wybudowaliśmy, dowodzi ponad wszelką wątpliwość, iż brakuje nam obiektywizmu, bez którego nie sposób dostrzec ogromnych zniekształceń rzeczywistości powodowanych przez język.
- Źródło: Pieśni Hyperiona
- Zobacz też: słowo, rozum

Zapada zmierzch, a ja się starzeję.
- Źródło: O człowieku, który szukał Boga
- Zobacz też: starość, zmierzch

(tłum. Radosław Januszkiewicz, Marek Rudnik)

Żałuję, że nie dysponujemy technologią, która pozwoliłaby nam walczyć z Bogiem jak równy z równym. (…) Zagnać Go do jego matecznika, dać odpłatę za wszelkie niesprawiedliwości przygniatające ludzkość. A potem pozwolić Mu poprawić Jego aroganckie zachowanie albo wtrącić Go do piekła.
- Źródło: rozdział 29
- Zobacz też: technologia

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

[Mniej oświecona postać kiedyś zapytała Ummona//
Czym jest Bóg/Budda/Jedyna Prawda>//
Ummon odpowiedział//
Wyschniętym gównem na patyku]
- Źródło: rozdział 33

(tłum. Wojciech Szypuła, oryg. The Rise of Endymion)

(…) byliśmy gotowi podjąć ryzyko śmierci bez zmartwychwstania i stawić czoło końcowi wszechrzeczy.
- Źródło: rozdział 2

Kiedy człowiek po raz pierwszy widzi ukochaną osobę nago, kiedy może jej wtedy dotknąć – jest to jedna z tych chwil w życiu, kiedy ocieramy się o obcowanie z bóstwem. Jeżeli istnieje we wszechświecie jakaś prawdziwa religia, musi uwzględniać ową prawdę, w przeciwnym bowiem razie będzie ziała pustką. Możliwość kochania się z jedyną właściwą osobą, która zasługuje na naszą miłość, to jedna z nielicznych nie podlegających dyskusji korzyści, jakie daje bycie człowiekiem; wynagradza cały ból, wieczne poczucie straty, niezręczność, samotność, głupotę i skłonność do kompromisu, które nierozłącznie wiążą się z człowieczeństwem. Kochanie się z odpowiednim człowiekiem może osłodzić świadomość wszystkich omyłek.
- Źródło: rozdział 18

Kochanie się z odpowiednim człowiekiem może osłodzić świadomość wszystkich omyłek.
- Źródło: rozdział 18

Religia od zawsze oferuje nam tego rodzaju fałszywy dualizm. (…) Cisza nieskończonej przestrzeni albo przytulne ciepło wewnętrznej pewności.
- Źródło: rozdział 10
- Zobacz też: religia

(tłum. Małgorzata Strzelec, Wojciech Szypuła; Mag, Warszawa 2012)

Mogę znieść wszystko, w psie czy człowieku, oprócz odmowy lub nieumiejętności uczenia się.
- Postać: Charles Dickens.
- Źródło: s. 317.

- Nie byłbyś człowiekiem, gdybyś nie wiedział.

Nie cierpię i gardzę kobietami, które labiedzą. Wszyscy mężczyźni, Drogi Czytelniku, czują nienawiść i pogardę, kiedy kobiety labiedzą. Zawsze tak było.
- Postać: Wilkie Collins.
- Źródło: s. 303.

Pitagorejczycy również stosowali kyphi i lirę w sekretnych ceremoniach odprawianych potajemnie w świątyniach i grotach skalnych, ponieważ, tak samo jak Egipcjanie, wierzyli, że odpowiednio ukierunkowany mesmeryzm pozwala uwolnić duszę od ciała i umożliwia jej nawiązanie bliskiego kontaktu ze światem duchów.
- Źródło: s. 178.

Wiedziałem, że Charles Dickens jest czymś na kształt męskiego sukuba: nie dość, że podczas tych spotkań autorskich wprowadzał setki (jeśli nie tysiące) widzów w mesmeryczny trans i obejmował nad nimi hipnotyczną władzę, to na dodatek przy tej okazji wysysał z nich energię.
- Źródło: s. 619.

W moich czasach w Anglii idiotyczna idea ćwiczeń fizycznych oraz niedorzeczność, jaką jest sport, połączyły się z hipokryzją religijną, tworząc potworność znaną jako „muskularne chrześcijaństwo”. (...) Nawoływania do nawrócenia się na tę nową religię wylewały się z gazetowych łamów i rozbrzmiewały z ambon, a Oksford i Cambridge - te wspaniałe, stare i do cna angielskie wylęgarnie pedantycznych durniów - podchwyciły je z typowym dla siebie aroganckim zapałem.
- Źródło: s. 682-683.

Znacie to skupienie uwagi, pozwalające wyłączyć dopływ wszelkich bodźców zmysłowych, z wyjątkiem słów ogarnianych oczami, które przychodzi, kiedy bierzemy się za dobrą książkę?
- Źródło: s. 251.

(tłum. Janusz Ochab, oryg. The Terror. A Novel)

(…) czuł, jak ostatni oddech opuszcza jego ciało, wypływa z jego piersi, przesuwa się przez gardło i wylatuje z ust, przeciskając się między zębami, natychmiast jednak uświadomił sobie, że to nie oddech, lecz jego duch, nieśmiertelna dusza.
- Źródło: rozdział 59, Hickey

(…) może czytanie to jakiś rodzaj przekleństwa. (…) Może lepiej trzymać się tylko tego, co człowiek ma w głowie.
- Źródło: rozdział 26, Goodsir
- Zobacz też: głowa, czytanie

Piękno bycia martwym (...) polega na tym, że nie czuje się bólu i zapomina o własnym ja.
- Źródło: rozdział 60, Crozier

Tak to świadomość czyni nas wszystkich tchórzami; to zdanie doskonale wyrażało stan młodzieńczej duszy Johna Bridgensa, przygnębionego stanem własnej egzystencji i swymi nienaturalnymi pragnieniami, przygnębionego udawaniem kogoś, kim nie był, przygnębionego byciem sobą i przygnębionego przede wszystkim faktem, że mógł tylko myśleć o odebraniu sobie życia, gdyż strach, że po drugiej stronie myśl może istnieć nadal, że on może wciąż pozostawać niewolnikiem własnego umysłu, spać i śnić, skutecznie powstrzymywał go przed tym czynem.
- Źródło: rozdział 50, Bridgens

(...) ta ziemia i zamieszkujący ją ludzie wystarczą za piekło dla całego wszechświata.
- Źródło: rozdział 58, Goodsir

Życie ludzkie wypełnia samotność, bieda, podłość, cierpienie i przemijanie. (…) Wszyscy żyjemy krótko, ale jeszcze krócej ci, którzy okradają swoich przyjaciół.
- Źródło: rozdział 46, Crozier
- Zobacz też: przyjaciele, życie